|
| |
| |
| |
Den xxxv. Psalm.
TWist met mijn twisters, Heer, en slaet
Die tegen my in’t harnasch staet,
Neem schild en zwaerd en help my strijden
Red my van haer die my doen lyden,
Aenvaerd de spiets tot mijn behoed,
En treed mijn vyand te gemoed;
Spreeck tot mijn ziel: zijt niet vervaert,
Ick ben de God, die u bewaert.
2 Laet die in schand en schaemt vergaen
Die na mijn siel en leven staen,
Drijft haer te rugh en wiltse krencken
Die tegen my veel quaeds bedencken;
Brengh hare benden op de vlucht
Gelijck het kaf vliegt door de lucht;
Uw Engel maecke sich te been
En jaegh mijn vyand voor my heen.
| |
| |
3 Sijn wegh sy slibberigh en glad,
Bedwelm hem op het duyster pad,
Uw Engel sitt’ hem op de hielen
En maeckse neer die niet en vielen.
Want sonder reen heeft hy zijn net
In een verborge groef geset
En buyten oorsaeck my getracht
Te vangen in een Holle gracht.
4 Werp neer ter aerd, verwoest, verderf
Sijn huys, zijn land, zijn haef, zijn erf,
Eer dat hy’t weet; doe hem versticken
En worgen in zijn eygen stricken.
Hy stort’ en vall’, en smoor’ en smacht’
In zijn, voor my gedolve, gracht,
So sal mijn siele zijn vol vreughdt
En in Gods heyl en hulp verheught.
| |
j. Pause.
5 Mijn tongh, en watter is in my
Sal seggen, Heer, wie is als gy?
Wie isser uws gelijck in wercken?
Gy redt den zwacken van den stercken:
Den armen, van die hem verdruckt
En rooft en plundert, pluyst en pluckt;
O Heere, help; men tyght my aen
’tGeen ick niet weet, noch heb gedaen.
6 Met quaed vergelden sy het goed,
Voor weldoen soecken sy mijn bloed,
Daer ick in haer ellendigheden
Sat met een sack om mijne leeden,
Ick heb om haeren ’twil gesucht,
| |
| |
Gebeen, gevast, mijn vleesch getucht,
Met haer verkeert gelijck een vrind
En als mijn eygen broer bemind.
7 Ick gingh in’t zwart en neer gebuckt
Als dien de rouw zijns moeders druckt.
In tegendeel, als het gebeurde
Dat ick in droefheyd was en treurde,
Sijn sy verblijt, hoewel ’tgelaet
Was heel verscheyden van de daedt;
Ick merckte’t niet in mijn verdriet:
Sy scheurden ’tkleed, en meendent niet.
8 Sy hebben over my geknerst
Op hare tanden, en gescherst
By huychelaers en Taefel-vrinden:
Wat toeft ghy, Heer, om haer te vinden?
Hoe langh lust u dit aen te sien?
Wilt my dyn hand en hulpe bien,
En brengh mijn siel uyt het verderf
Dat ick niet van die Leeuwen sterf.
| |
ij. Pause.
9 Dan sal ick hebben ruyme stof
En onder veel’ en groote volcken
Uw roem doen rijsen tot de wolcken;
Dat niet mijn vyand, die my haet,
En t’onrecht na mijn leven staet,
Wenck met zijn oogen over my
En sich in mijn verdriet verbly.
10 Want noyt quam vree in haer gedacht,
| |
| |
Maer sy bedencken dagh en nacht
Hoe sy den goeden sullen plaegen
Die hier op aerd na vrede jaegen;
Sy sparren tegen my den mond,
En grinnicken, en seggen rond,
Ha, ha! wy sien ons lust aen hem,
Hy is benart en in de klem.
11 Maer gy, o Heer, gy siet het mee:
Wijck doch niet verr’ en houw u ree,
Stae op: ’tis tijd, en wilt ontwaecken.
Toef langer niet en red mijn saecken,
Verhoor mijn stemm’ en doe my recht,
Richt nae de waerheyd dynen knecht
Dat sy niet juychen over my:
Gy weet wat van mijn saecke sy;
12 Dat sy in’t hert verwoedt en fel
Niet seggen: so, nu gaet het wel,
En roepen met verwaende monden
De man is ons, hy is verslonden.
Maeck haer beschaemt in al haer raed
Die sich verblijden in mijn quaed,
En doets’ in spot en schand vergaen
Die tegen my hooghmoedigh staen.
13 Maer die in mijn gerechte saeck
Betoonden lust en goede smaeck
Laet die met my in vreughde zwemmen
En roepen staegh met blyde stemmen:
Lof sy den Heer die eeuwigh leeft,
Die zijnen dienaer vreede geeft:
So werde staegh door my verbreyd
De lof van uw gerechtigheyd.
|
|
Auteursrechtvrij