Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 82]
| |
 Sal op hem roemen datmen’t hoor,
Dat het den vroomen koom ter oor
Op dat hy vrolijck werd.
2 Maeck groot met my den Heer,
Laet ons sijn daeden heffen op
En singen in den hooghsten top
Tot sijne prijs en eer:
Ick socht hem in de nood,
Hy toefde niet op mijn gebedt
Maer heeft my uyt de vrees geredt
Van de gedreyghde dood.
3 Wie op sijn bystand siet,
Wie op sijn hulp sijn oogen slaet
Hoe het hem somtijds tegen gaet
Geraeckt in schanden niet.
Hoe dickmaels riep een mensch
Tot hem, die arm en haest versmoort
In ellend lagh, en wierd verhoort
En wierd verlost nae wensch!
| |
j. Pause.4 Des Heeren Engel gaet
En staet en slaet rondsom de geen,
Die God ontsien, sijn leger heen,
En ruckts’ uyt alle quaed:
| |
[pagina 83]
| |
Dus merckt en wel verstaet
En smaeckt hoe goed de Heere zy;
Hoe wel daer aen, hoe saeligh hy
Die sich op hem verlaet.
5 Vreest God en acht sijn stem
Ghy die des Heeren heylgen zijt,
Want die hem vreest en dient met vlijt
Geen nooddruft mangelt hem.
Een Leeuw hoe sterck, hoe stout,
Lijdt honger door gebreck van roof,
Maer die God soeckt met vast geloof
Gebreeckt geen onderhout.
6 Komt, kindren, leert van my
De vreese Gods, en wilt verstaen
Wat dien’ gelaeten, wat gedaen,
En wat zijn wille zy.
Sijt gy op ’tleven soet,
Sijt gy voor vroegh te sterven bangh,
Saeght gy uw leven gaeren langh
En uwe daegen goed:
7 Bewaert u tongh dan wel
Dat sy bedrogh noch valsheyd spreeck,
Die d’eer van uwen naest’ en breeck
En die ter neder vel.
Doet goed en laet het quae,
Siet dat ghy na de vrede tracht:
Want God neemt op den sulcken acht,
En slaet haer bidden gae.
| |
ij. Pause.8 Hy sal in grammen moed
| |
[pagina 84]
| |
De Goddeloose doen te niet
Dat geen geheughnis overschiet
Van haer noch van haer bloed.
Die roept die werd verhoort;
Is hy benaut: hy werd verlost;
Lijd hy gebreck: hy krijgt de kost;
Die zwack is werd geschoort.
9 Geen hoogmoed hem behaegt:
Maer al wie hem ontsiet en vreest,
En een gebroocken hert en geest
In zijnen boesem draegt.
Als harde tegenspoet
Somtijts op d’aerd den vromen druckt
Hy werter weder uytgeruckt,
God helpt hem weer te voet.
10 Den goeden slaet hy gae
Dat haer geen ramp of onheyl deer
Noch aen gebeent’ of vleesch verzeer,
Noch haere leen beschae.
De dood is ’tloon van’t quaed
Dies sal de boose-wicht vergaen
En voor Gods oordeel niet bestaen
Die zijne heylgen haet.
11 De mensch is wel beraen
Die God dient als een trouwen knecht
En op hem bouwt, want in het recht
Sal hy niet schuldigh staen
| |
***Die God vertrouwen kan
En op zijn hulp zijn oogen slaet
Hoe slim het by de menschen gaet
Sijn recht blijckt nu of dan.
|
|
