Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 78]
| |
 Tot een bly gesanck.
2 Singht God met Psalmen nieuw en aerdigh,
Uw hert sy vrolijck en verheught:
Sijn groote naem is prijsens waerdigh,
En den oprechten voegt die vreughd.
’tWoord van hem gesproocken
Heeft hy noyt gebroocken,
Recht is ’tgeen hy seyd,
En aen al zijn wercken
Kanmen niet bemercken
Als getrouwigheyd.
3 Hy mint en houdts’ in grooter waerde
Die wandlen in gerechtigheyd,
Syn goedigheyd vervult de Aerde
Daer hy zijn segen over spreyt.
’sHemels hooge boogen
Sijn van hem getoogen,
Sterren, Son en Maen
Sijn van zijn gestichten,
En die schoone lichten
Die daer boven staen.
| |
j. Pause.4 Hy heeft de zee en woeste stroomen
In eenen afgrond t’saem vergaert
En als op eenen hoop doen koomen
En in een schat-kist dicht bewaert.
Laet hem alles vresen
Watter sy in wesen
| |
[pagina 79]
| |
Wie op aerde woon;
Dat elck, dien het leven
Is van hem gegeven,
Sich ootmoedich toon.
5 Wanneer hy spreeckt, op zijnen woorde
Geschiet het al wat hy gebied,
Het staeter strax, gelijck ’tbehoorde,
’tIs al gereed, daer mangelt niet.
Wat de Heydnen buyten
Sijnen wil besluyten
Maeckt hy vruchteloos,
En al haer gedachten
Hebben klem noch krachten,
’tIs al vaets en voos.
6 Maer Godes raed sal eeuwigh duyren,
Bestendigh ist wat hy besluyt,
Geen tijd, geen eyndloos tal van uyren
Wischt dat uyt zijn gedachten uyt
Saligh zijn ter deegen
Die den Heer gekreegen
Hebben tot haer God,
Die hy heeft verkooren
Die hem toebehooren
Als zijn erf en lot.
| |
ij. Pause.7 Ter heemlen is de Heer geseeten
Van waer hy siet de wereld aen
Wat dat de menschen haer vermeeten,
Wat sy al doen en onderstaen.
Sijner oogen straelen
Laet hy neder daelen
| |
[pagina 80]
| |
Op het aerdsch geslacht
Om op yders wercken
Van om hoogh te mercken
Wat hy poogt en tracht.
8 Geen menschen kunnen God bedriegen:
Hy heeft haer herten selfs gemaeckt.
Hoe souw het werck zijn schepper liegen?
By hem wert alle schijn gewraeckt.
Dat sich niet verlaeten
Koningen en Staeten
Op haer heyr en macht;
Sterck gewricht van ermen
Kan geen Held beschermen
Door zijn eygen kracht.
9 Geen deughd van afgerechte Rossen
Hoe stijf van rugh, hoe vast te been,
Kan van de dood zijn man verlossen
Hoe fix te paerd, hoe wel bereen:
Maer des Heeren oogen
Sijn van groot vermoogen
Over al de geen
Die zijn wil betrachten
En wel vlytigh wachten
Op zijn goedigheen.
| |
iij. Pause.10 God sal haer, die hem vreesen, spaeren:
Hy salse redden van de dood
Om haer by ’tleven te bewaeren
In dieren tijd en hongers nood.
Dit is ons vertrouwen,
| |
[pagina 81]
| |
Dies wy op hem bouwen,
Hy is onse schild,
Die ons sal behoeden
Hoe de boose woeden
Hoe het quaed ons knilt.
11 Ons herten zijn als uytgelaeten,
Wy zijn, o God, in u verblijdt
Om dat gy tegen die ons haeten
Een vaste burght en toevlucht zijt:
Daerom, Heer, bereegen’
Ons met uwen seegen,
Doet uw milde hand
Over ons luy oopen,
Geeft ons ’tgeen wy hoopen,
Laet ons niet in schand.
|
|
