Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 49]
| |
 Ick roep tot u by daegen en by nachten,
Ick smeeck om hulp met traenen en gebeden,
Ick kerm om troost in mijne bangigheden,
Ghy luystert niet.
2 Nochtans sijt ghy de toevlucht in’t verdriet,
De Heylige; wiens lof men sprack en songh
In Israel met los-gelaete tongh
En heldre stemmen.
Ons Ouderen, als het begon te klemmen,
Vertrouden u; ghy deed uw hulpe naedren,
Ghy gaeft gehoor aen’t roepen onser vaedren
In haren nood.
3 Uw trouwe hand op haer gebeeden bood
Haer troost en hulp; sy stonden vast op u
En vonden weer in meenigh sware buy
By u genaede.
Maer wat ben ick; een worm ten spott’ en smaede,
Van yder een getreden met de voeten,
Veracht, verguycht, van haer die my ontmoeten,
Elck wijst my nae.
| |
j. Pause.4 Waer ick my wend, waer ick mijn oogen slae,
| |
[pagina 50]
| |
Elck grijnst my toe en treckt sijn oogen dwers,
Elck schort sijn neus met spottelijck geschers,
Als of men seyde:
Dit is de man, die recht van God verbeyde;
Dat hy hem help dien hy’t heeft opgedraegen,
Dat hy hem red, soo hy soo goed behaegen
In David heeft.
5 Maer ghy, o Heer, van dat ick heb geleeft,
Van d’uyr dat my mijn moeder heeft gebaert
Hebt ghy my staegh met teere liefd bewaert
En sorgh gedraegen.
Van Kinds been af en ’t eerste mijner daegen
Sijt ghy mijn God, mijn heyland, mijn behoeder;
Van dat ick soogh de borsten mijner moeder,
Mijn Voedster-heer.
6 Maeck u dan nu van my niet al te veer,
Want angst benart mijn ziel van alle kant,
Dewijl voor my geen hulpe voor de hand
Is by den menschen.
Een wreed gediert met hongerige pensen,
Een graegen hoop van uytgevaste gieren
En het geweld van Basans stercke stieren
Omringen my.
7 Gelijck een Leeuw gaet uyt tot moordery
En brult en schudt zijn manen om de kop
So sparren sy haer grimmigh backhuys op
Om my te scheuren.
Ick dryve wegh als waeter door mijn treuren,
Mijn beenen zijn by na van een gereeten,
En even als het wasch in’t vier gesmeeten
So smelt mijn hert.
| |
[pagina 51]
| |
ij. Pause.8 Mijn kracht vergaet, mijn vel werd dor en zwert,
Mijn spier verdwijnt, mijn tongh kleeft aen mijn mond,
Tot stof des doods, die my by na verslond,
Maeckt gy mijn leven.
Van honden wreed, door dulligheyd gedreeven,
Van boeve-jaght werd ick alsins omhagelt,
Mijn handen en mijn voeten zijn doornagelt
Van’t Godloos Rott.
9 Mijn mager lijf is niet als been en bott,
Daer’s niet als’t vel dat mijn geraemte deckt
Sy sien’t met vreughd; ick werd daerom begeckt
Met schempigh smaden;
Sy deylen vast mijn kledren en cieraden,
Sy dobbelen en seggen met malkander
Dats uw’, dats mijn, en dat is voor een ander,
So leyt het Lot.
10 Maer, Heer, hoe lydt ghy langer dese spot?
O Gy, die zijt mijn kracht, mijn trouwe God,
Maeckt u niet verr’ en wilt u haestigh tot
Mijn hulpe spoeden;
Bewaer my voor de zwaerden der verwoeden,
Ruckt mijne ziel uyt haer bebloede handen,
Verlost my uyt der dulle honden tanden
En maeck my vry.
11 Ick roep tot u: O Heere, stae my by,
Bescherm my voor de moorders wreed en dul,
Die als een Leeuw met schrickelijck gebrul
Nae my verlangen.
| |
[pagina 52]
| |
Dan sal ick, Heer, met snaren en gesangen
Uw heylgen naem in u gemeynte loven
En onder haer u roem doen klincken boven
De wolcken uyt.
| |
iij. Pause.12 Ghy, die God vreest, looft hem met soet geluyt,
Bewijst hem eer, ghy Iacobs nae-geslacht,
Ghy Israel, want hy heeft niet veracht
Die hier verschoven,
Verdruckt, vervolght, in ellend lagh bedoven,
Noch sich gewent van die, die tot hem liepen,
Maer heeft verhoort die om sijn hulpe riepen
In haren nood.
13 Ick sal sijn roem door landen wijd en groot
Verkondigen, en ’tgeen ick heb belooft
Betaelen, als een schuldigh Opper-hooft
Van die hem vreesen.
De vroome sal versaedt en vrolijck wesen,
En die God soeckt sal nimmer stof gebreecken
Om zijnen lof volmondigh uyt te spreecken
In eeuwigheyd.
14 So wijd als sich het Aerdrijck henen breydt,
So ver de Son doro zijne percken rent
Sal dit zijn by het Heydendom bekent
Dat sich bekeeren
En voor den Heer ootmoedigh sal verneeren
Want hy, die sit ver boven alle wolcken,
Is Heer en heerscht, als Coningh aller volcken,
De Wereld door.
| |
[pagina 53]
| |
15 De weelige, die volght het ruyme spoor,
Die vet gemest berst van zijn overvloed,
Sal knielen neer, en vallen hem te voet;
Oock sullen buygen
Die uyt een korst haer schrale voedsel suygen,
Oock die in’t stof ter aerden is geseeten;
Die niet en heeft van waer hij sal gaen eeten
Sal zijn versaedt.
16 Sy sullen al, en sonder tal of maet
Nae hem toegaen, en zijn gerechtigheyd
Aen haer geslacht, op’t heerlijxst uytgeleydt,
Met lust verhalen;
Men sal alom in allerhande talen
Vertellen, wat de Heer seer hoogh gepreesen
Den vromen doet, en dat hy die hem vreesen
Niet en verlaet.
|
|
