Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt

Den ix. Psalm.

WAt geest, wat kracht ick by my vin
Sal sich met yver spannen in,
En van Gods wercken en sijn wondren
Sal ick de wereld over dondren.

2 Ick sal, o alderhooghste Heer,
Lof-sangen dichten t’uwer eer,
Ick sal van vreugd en blyschap springen
En uwen naem met Psalmen singen.

3 Om dat mijn vyand is gekeert
En weer te rugh met man en peerd,
Sy zijn gestruyckelt en gevallen,
Voor u, o Heer, stond geen van allen.

4 Sy zijn vergaen voor uw gesicht
Want ghy hebt mijne saeck gericht,
Ghy streeckt van uwen stoel het oordeel,
En hebt gevonnist tot mijn voordeel.

[p. 19]

 

5 Der Heydnen doen hebt ghy vervloeckt,

 

Sy staen ten leven niet geboeckt,

 

De goddeloosen zijn verdreven,

 

Haer naemen eeuwigh uytgewreven.

j. Pause.

6 O Vyand, is’t nu al geschend,
Is de verwoestingh nu volend?
Sijn onse Steden nu te gronde?
Is nu met hen haer naem verslonde?

7 O Neen, de Heer is aen ons sy,
Sijn hand blijft ons voor eeuwigh by,
Hy is op zijnen Throon gestegen
En sit aldaer om recht te plegen.

8 Ghy sult vernemen wat hy uyt
Die steeds rechtvaerdigh vonnis sluyt;
Hy sal van recht noch reden wijcken
En over ’tvolck zijn oordeel strijcken.

9 Hy is een burgh ter quader tijd
Wanneer men hier vervolgingh lijdt,
Hy is een Slot om op te vluchten
Voor die hier onder ’tKruys versuchten.

10 Dies wie zijn naem te recht verstaet
Die houd hem voor zijn toeverlaet,
Want hy en laet hem niet in lijden
Die tot hem roept in banghe tijden.

[p. 20]

ij. Pause.

11 Looft God, ons Koningh, die zijn Hof
Op Sion houdt, en singht hem Lof,
Verkondight wijd en doet vertolcken
Sijn daden onder alle volcken.

12 Hy soeckt den man die bloed vergiet,
Des slachts en moords vergeet hy niet;
Der armer en verdruckter klachten
Sijn nemmermeer uyt zijn gedachten.

13 Ach, Heer, sie met meedoogen aen
Het quaed dat my werd aengedaen
Van die my haten en benaeuwen,
Ruckt my uyt doods gewisse klaeuwen.

14 Op dat uw Lof in Syons poort
Door my van yder zy gehoort
En dat mijn siel haer magh verblijden
In uw verlossingh uyt mijn lijden.

15 De Heydnen zijn geraeckt in’t net
Van haer tot ons verderf geset,
Sy zijn gesoncken in de grachten
Waer in sy ons te smooren dachten.

iij. Pause.

16 De naem des Heeren is verbreyt;
Hy dede recht, dies viel en leyt
De goddeloose neer met schanden
Gestrickt in’t werck van eygen handen.

[p. 21]

 

17 d’Onvroomen naeckt Gods hand tot straf,

 

Te rugh jaeght hyse nae het graf,

 

En drijft de Heydenen ter hellen

 

Die geen betrouwen op hem stellen.

 

 

 

18 Maer die in kommer is, en lijd,

 

Vergeet hy niet tot aller tijd,

 

Maer hy verhoort en helpt in’t ende

 

Die op hem wachten in ellende.

 

 

 

19 Stae op, o Heer, en toont uw macht

 

Op hun die staen op sterckt, en kracht,

 

En wijst haer aen hoe kleyn ’tvermoogen

 

Der Heyd’nen is voor uwe oogen.

 

 

 

20 Iaegh haer de vrees’ en schrick in’t lijf

 

Dat haer het bloed om ’thert verstijf,

 

En laet hun weten op mijn wenschen

 

Dat sy niet anders zijn als menschen.