Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 22]
| |
 De goddeloos van hitt’ en hooghmoet groot
Vervolght ons deun: Heer, wilt niet langer wachten
En grijpts’ in’t geen sy tegen ons bedachten.
2 Hy roemt en snoeft, ’tgaet al nae zijn begeer:
En blaest sich op met wind van hovaerdy;
Den gierigaerd kroont hy met goed en eer,
Verheft den vreck in zijne schraepery;
Hy lastert God, en steeckt van sotterny
Sijn kop om hoogh, en dit is al zijn dencken:
Daer is geen God, wie kan my schaen of krencken?
3 Wat hy begint valt hem voorspoedigh uyt,
Maer uw gericht is verre buyten hem
Die niet en siet den grond van uw besluyt;
Wie’m tegen is versnoeft hy met zijn stem;
Hy seyt: (en meent zijn woorden hebben klem)
Mijn spel is vast, de kans sal nemmer keeren,
In eeuwigheyd en sal my niemand deeren.
4 Sijn hert is vol van schalckheyd en van list,
Sijn mond van gal, van evel en van vloeck,
Op zijne tongh is moeylijckheyd en twist,
Tot onrecht is hy afgerecht en kloeck,
Hy sit ter laeg in een verhoolen hoeck
Van waer hy loert op’t leven van de vromen
Om onvoorsiens haer op het lijf te komen.
| |
[pagina 23]
| |
Pause.5 Gelijck een Leeuw van honger wreed en dul
Leyt in zijn hol en op de proy en wacht
Tot hy zijn buyck en leege darmen vul,
So past hy op by dagh en naere nacht
Tot dat hy krijght den armen in zijn macht,
Hy duyckt en buyght om met zijn klaeuw te raecken
Die binnens sprongs zijn stercke pooten naecken.
6 Hy spreeckt in’t hert, God ken haer langher niet,
Sy zijn uyt zijn gedachten al geraeckt,
Hy berght voor haer zijn aengesight, en siet
In eeuwigheyd niet hoe’t den arme maeckt.
Stae op, o God, ’tis tijd dat gy ontwaeckt,
Hef op uw hand, laet ons uw hulp gebeuren,
Vergeetse niet die in ellende treuren.
7 Wat lastert u het goddeloose rot
En seyt, gy doet haers doens geen ondersoeck;
Nochtans syt gy een al-door-oogend God
Die het verdriet der armen stelt te boeck:
Ghy wilt de wraeck; my, seght gy, sy de vloeck;
Gy zijt de hulp van Weduwen en Weesen,
De toeverlaet der gener die u vreesen.
8 Breeck het geweld en goddeloosen arm,
Roey uyt het quaed, daer blyf geen overschot,
Maer dijnes volcks genadelijck erbarm,
Gy, Heere, zijt haer Koningh en haer God,
Slae het geboeft dat uwen naem bespot,
En plaegh en jaegh den Heyd’nen uyt den Landen
En schuym uw rijck van bittere vyanden.
| |
[pagina 24]
| |
9 Dit was de bee; gy gaeft ons goed gehoor,
Dies wast ons hert en wert weer fris en koen;
Gy sult ons klacht met een genegen oor
Aennemen, Heer, en u ter hulpe spoen
Om weeuw en wees en armen recht te doen,
Op dat de mensch met snoode schellem-stucken
Niet voort en gae om vromen te verdrucken.
|
|
