Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt

Den ij. Psalm

WAerom zijn doch de Heydenen te been?
Wat morren sy? wat doet haer t’samen-spannen?
Wat muytery, wat is het dat zy smeen?
Wat woen en broen, de t’saem-gerotte mannen?
De volckeren, de Vorsten van de Landen,
De Koningen, met Kroonen op de kop,

[p. 3]

 

 

Die houden raed, en heffen hooft en handen,

 

Vast tegen God en zijn Gesalfden op.

 

 

 

2 Sa, seggen sy, Sa, laet ons met geweld

 

Het juck af doen, en met ghemeene handen

 

Ons maecken vry van’t geene dat ons knelt,

 

Soo springen wy uyt haer benaeude banden:

 

Maer hy, die sit daer boven in den Hemel

 

en van zijn Throon zijn oogen neder slaet,

 

Sal lacchen om dat machteloos gewemel,

 

En haer, eer langh, bespotten metter daet.

 

 

 

3 Hy salse doen verschricken, als het vyer

 

Sijns grimmigheyts sal eenmaels zijn ontsteeken,

 

En moede van haer woelen en getier

 

Sal hy tot hen in zijne gramschap spreeken:

 

Ick heb Gesalft het Hooft van mijnen Koningh,

 

Hy is van my ten Throon en Kroon bereydt,

 

Ick heb gevest op Zion zijne wooningh,

 

Op Zion, Bergh van mijne heyligheyt.

Pause.

4 Dus was het Woord dat ick sal spreeken uyt.
Godt heeft tot my geseyt in klare reden
Dit is mijn wil en dus leyt mijn besluyt,
Ghy zijt mijn Zoon,’k heb u geteelt op heden.
Eyscht wat ghy wilt, en ick sal u vereeren
De Volckeren ter Vaster Erfenis,
Dat ghy het Landt der Heyd’nen sult beheeren
Soo wijd en breed als heel de Wereld is.

5 Uw zeegbaer swaerd sal haer gaen tasten aen,

[p. 4]

 

Ghy sult haer steen verwoesten en verderven,

 

Ghy sultse met een staf van Yser slaen

 

Gelijck een pot in stucken en in scherven

 

Daerom siet toe, siet toe, gekroonde koppen,

 

Ghy Koningen, ghy Rechters van het Land,

 

Merckt op, en wilt noch oogh noch ooren stoppen,

 

Werd eenmael wijs en komt tot goed verstand.

 

 

 

6 Komt, Princen, komt met een gheboogen hert,

 

Komt dient den Heer met krimpen en met vreesen,

 

Siet om met schrick wanneer ghy vrolijck werd,

 

Wilt in uw vreugd niet sonder schroomen wesen.

 

Komt, kust den Soon en wilt hem trouwe zweeren

 

Eer dat het vyer van zijne gramschap blaeck,

 

Dat op den wegh u lichtlijck sou verteeren

 

Indien ’tontstack een weynich maer tot wraeck.

 

 

 

7 Al wie sich niet aen desen Konignh hout,

 

Noch manschap doet, die sal’t sich nae beklaghen:

 

Maer hy doet wel, die sich op hem vertrout

 

En hem zijn rijck goedwillich op komt dragen

***

Geen Koningh stae op menichte van Rijcken,
Geen Vorst op schijn van een geduchte Staet.
Maer salich hy, die, sonder meer te kijcken
Op eygen macht, sich vast op hem verlaet.