Haerlemsche Duyn-Vreucht
(1636)–C.P. van Wesbusch–
Auteursrechtvrijin-hebbende: veel nieuwe, stichtelijke en vermaeckelijcke, amoureuse liedekens ende gedichten; soo op versierde, als waerachtige geschiedenissen gemaeckt
Stemme: Goeden avont jonck-vrouken eerbaer.
Bloem.
WAnneer een Bloemken staet
In zijn volle cieraet,
Dan is yeder Mensch bereydt
Om te plucken zijn schoonigheydt.
Maeght.
Soo gaet het met een Maeght:
Soo haest die Bloeysel draeght,
Versoecken de Iong-mans veel
Haer te rucken van hare steel.
Bloem.
En als dat Bloemken is
(Tot zijn verderffenis)
Ghekomen in 's menschen handt,
Soo geraecket wel haest te schant.
Maeght.
Een Maghet van ghelijck:
Hoe Eel, hoe Schoon, hoe Rijck:
Wanneer sy is af-ghepuckt,
Werdt haer het schoonste Schoon ontruckt.
Bloem.
Doch soo het Bloemjes hart
Met vocht ghelavet wardt,
Soo blyvet van des te meer
Noch te langher in zijn eer.
Maeght.
Soo men de Maeghden, vry,
Oock niet ghedienstigh zy,
Met dinghen, Natuyr van nood'
Soo verwelck'ren sy tot der doodt.
Hierom: een Bloem, en Maeght
Schier een Natuere draeght:
Van schoon, en van soet; doch teer,
Qualijck te houden in haer eer.
EYNDE. |
|