Haerlemsche Duyn-Vreucht
(1636)–C.P. van Wesbusch–
Auteursrechtvrijin-hebbende: veel nieuwe, stichtelijke en vermaeckelijcke, amoureuse liedekens ende gedichten; soo op versierde, als waerachtige geschiedenissen gemaeckt
[pagina 68]
| |
nae de Stemme:Phœbus is langh over de zee.
SInghende, springhende ben ick vol,
Vol verdriet, en droevigh lyden:
'T minnen brenght my mijn hooft op hol,
'T minnen baert my een droevigh strijden:
'T minnen brenght my in fantasy,
'T minnen brenght my tot raserny;
En 't Minnen mijn sterven zy.
2 'T minnen valt my helaes! te straf,
'T minnen gaet my mijn hart door-kerven
'T minnen maeckt my een seecker Graf,
'T minnen doet my veel dooden sterven,
'T minnen en minnens avontuyr:
Brengt my bitter ende suyr,
En nimmer blyde uyr.
3 'T minnen heeft my een Wit ghestelt
Daer ick stadigh op gae Doelen,
'T minnen maeckt my een moed'loos Helt,
Door het al vergheefsche woelen,
'T minnen jaeght my in wildernis,
Daer gheen weder-minne is,
Die my kan maecken fris.
4 Kond' ick het Minnen laten staen,
Kond' ick het Minnen laten varen:
't Soud' my ghewis wel beter gaen:
't Soud' my ghewis meer vreuchde baren;
Maer het Minnen is my een Heer,
Teghen 't Minnen weet ick gheen weer;
Och! Minnen houdt my ter neer.
|
|