Haerlemsche Duyn-Vreucht
(1636)–C.P. van Wesbusch–
Auteursrechtvrijin-hebbende: veel nieuwe, stichtelijke en vermaeckelijcke, amoureuse liedekens ende gedichten; soo op versierde, als waerachtige geschiedenissen gemaeckt
Naer de Stemme: Lest vryde my een totebel.
EEn Snijder die een Meysjen mint,
Een soet, een aerdigh Venus Kindt:
Gaet in der nacht, en hem vertoont:
Voor 't Venster daer zijn Enghel woont.
2 Hy queelt een Liedt met soet gheluyt,
En lockt haer soo ter Venster uyt;
Daer sy den Snijder dan siet staen,
De Traentjes op de Wanghen laen.
3 Sy vraeght hem wat hy hebben wil?
Hy buyght sich neder, en swijght stil,
En treedt met reverenty toe,
Al spraeckeloos ghelijck een Koe.
4 Sijn hart is hem van Liefd' doorwont
Sijn tongh leght dubbelt in zijn mondt;
En soo hy spreecken wil een woordt,
Dat komt noch nau ten halven voort.
5 Sy seght: mijn Lief, doet op u deur,
En laet doch in u Serviteur.
Sy vraeght wat handt-werck dat hy kan?
Hy seght: ick ben een Edel-man.
| |
[pagina 64]
| |
6 Siet gy niet (vraegt hy plomp en stout)
Hoe dat ick blinck, van Zijd' en Gout?
Siet ghy niet aen mijn weyts ghewaet,
Dat my gheen werck ter handen staet.
7 Mijn Hoetjen spits, en breet van rant,
Daer om een Goud en Sijden Bandt:
Mijn Hayr gekruyst ghelijck een kroon,
En geel als Gout of wel soo schoon.
8 Een Baertjen spits, fraey op sijn Spaens
Gheschooren, op op 't Itaeljaens,
Een onghesteeven Lob seer moy,
Met speldewerck, en meen'ghe ploy.
9 Mijn Mantel kort, en breet van Schoef
Die wijst wel uyt hoe dat ick schroef,
En 't Wambays spits met Bleynen stijf,
Staet als gheschildert om mijn lijf.
10 Een Broeck oock op de nieuwe mood'
En in de langhe vry wat groot,
Ghebreyde Kousjes fijn van Sijdt,
En Schoentjes op sijn polevijt.
11 Daer hebt ghy't al; wat seght ghy nou
Van mijn postuer, o schoon Ionck-vrou?
Ben ick niet soo, ick heb gheseydt:
Een Edel-man, in weytsigheydt?
12 V Kleed'ren (sey dit Maeysjen fijn)
Die konnen wel van Adel zijn;
Want Snijders draghen in 't ghemeen
Soo wel van Adel als van gheen.
13 Want wat den Adel heeft onteert,
Dat aen hun knechts dan wort vereert,
En voorts raeckt op de Luyse-mart:
Van Snijders meest versleten wart.
14 Al ist een yeders draghen niet,
Een Snijder dat niet aen en siet;
Hy Krijght het voor een kleyne prijs,
Verstelt het wat op ander wijs.
15 Den Snijder blijft niet langhe staen,
Hy denckt: hier ben ick wis verraen:
Dit Meysjen weet wat Knaep ick zy,
Dus is hier gantsch gheen kans voor my.
| |
[pagina 65]
| |
16 Dus arme Snijder hoe ghy schroeft,
Hier blijckt wel, dat ghy niet en hoeft
Te stoffen op u weyts ghewaet,
Dat niet en is van uwen Staet.
|
|