Haerlemsche Duyn-Vreucht
(1636)–C.P. van Wesbusch–
Auteursrechtvrijin-hebbende: veel nieuwe, stichtelijke en vermaeckelijcke, amoureuse liedekens ende gedichten; soo op versierde, als waerachtige geschiedenissen gemaeckt
Stemme: Princesje die mijn ziel ghebiedt.
WAer zijn sy die oyt Dichten Lof
Nae yeder zijn wins?
Dicht nu: hier vindt ghy stof by stof,
Van weghen ons' Prins,
Die van zijn Ieught,
(Soo meenich heught)
Aen 't Landt bewees lof-waerde Deucht;
Of Nyders (door-toghen
Met valscheydt en loghen)
Veel listen in soghen,
Tot ongheneucht.
2 Hy die de ware Vree bemindt,
Met Yver en Lust,
En Twee-dracht stilt, en 't hooft verbindt,
Tot stilte en rust:
Verdient een Loon:
(Door sijn Persoon)
Gheen sterffelijck, maer eeuw'ghe Kroon.
Godt wil hem gheven:
(Nae 't rust'loos leven)
Een plaets verheven,
In 's Hemels Throon.
3 Hy die oock door 't ontsiglijck Swaert
Den Vyandt bestrijdt;
| |
[pagina 39]
| |
Gods Kerck, ons Goet, en Bloet bewaert,
En wacker bevrijdt;
Al roept 't ghemeen
Verbaestt door een:
Den Cardinael is soo te been,
Dat elck mach beven,
En moet op-gheven
Ons Prins (in't leven)
Stelt ons te vreen.
4 Hy komt, en niet te langh en wacht,
Om keeren den bal:
En steuyt des Vyandts groote macht,
Voor meerder misval;
Hij doet zijn best// op wal en vest,
Daer hy den vyandt dapper quetst;
Maer snorckers vermeten,
Die beter raedt weten,
Haer by-komst vergheten,
En blyven in 't Nest.
5 Als wy ghesondicht hebben fel,
En straffe verdient:
Kan hy de plaghen keeren wel,
Die Godt ons verlient?
Neen Godes hant// heeft geen weerstant,
Maer slaet al, wat daer teghen kant;
Wat wilmen dan schelden,
Den Heldt der helden
Die menich velden
In 't Peeckel-zandt.
6 Hierom Doorluchtigh Prins, en Heer,
V niet en verstoort:
D'onwetenheydt versuymt Gods Leer,
En sondighen voort.
Valt Godt te voet// met bidden soet:
Dat hy u laet een reyn Ghemoedt.
Wy Lievers van Vrede,
Wy sullen u mede,
In onse ghebeden
Ghedencken vroet.
EYNDE. |
|