Haerlemsche Duyn-Vreucht

in-hebbende: veel nieuwe, stichtelijke en vermaeckelijcke, amoureuse liedekens ende gedichten; soo op versierde, als waerachtige geschiedenissen gemaeckt

De droevighe tragedie van Ithis ende Anafarete.

Stemme: Hoe leg ick hier in dees ellende.

EY hoogen moet! ick mach wel klagen,
Dat ghy mijn hart dus overheert,
Waer door mijn Ithis leydt verslaghen,
Die ick soo smaed'lijck heb verneert.
Die (laes!) met betraende Wanghen
Sich in mijn deure heeft verhanghen.

2 Hy smeeckten my met soete reden;
Maer kreeg noyt weer een vriendlijc woort
Hoe ernst'lijck hy my heeft gebeden,
Ick hield my even seer verstoort;
My docht ick was van hoogher staten;
Door hooghen moet ging ick hem haten.

3 Het Hels-ghedrocht komt hem in-blasen
Van haer fenynich Asem-kruydt:
Waer door hy schieloos komt aen 't rasen

[p. 30]

 

En by hem selven vast bestuyt:

 

Hy sal mijn trots (d'welck hem doet dwalen)

 

Met schandt en oneer gaen betalen.

 

 

 

4 Soo haest de duyst're nacht quam baken

 

Heeft hij hem in mijn Voor-poortael

 

Aen d'opper-drempel vast gaen maken,

 

Met eenen strop; recht voor de Sael

 

Daer ick die nacht was in gheleghen:

 

En soo mijn Hof onteert ter deghen.

 

 

 

5 Als Phœbus nu zijn goude Waghen

 

Nae d'oud' ghewoont ging rusten toe,

 

Waer nae Aurora bracht den Daghe:

 

Ick onbedacht mijn Deur op doe:

 

Daer sie ick, laes! mijn Ithis hanghen:

 

Wel nat betraent sijn doode Wanghen.

 

 

 

6 Fy my! wat heb ick gaen beginnen,

 

Door hooghen moet, gantsch onbedacht?

 

Mijn trotsigheydt, en stuyre sinnen,

 

Die hebben hem hier toe ghebracht;

 

Ha Go'on! laet my hier door beklyven,

 

Op dat ick sulcks niet meer bedryve.

 

 

 

7 Ick heb ons beyde gaen onteeren,

 

Waer over ick nu droevigh ween.

 

Goddin laet my vertransformeeren,

 

In een onb'weghelijcken Steen.

 

Nu Maeghden: leert u anders stellen:

 

Mijn vleys wort steen, ick vaer ter Hellen.