Haerlemsche Duyn-Vreucht

in-hebbende: veel nieuwe, stichtelijke en vermaeckelijcke, amoureuse liedekens ende gedichten; soo op versierde, als waerachtige geschiedenissen gemaeckt

Liedeken.

Stemme: Yets moet ick u Laura vraghen, &c.

KEer! ey keer mijn Amarillis!

Die doch teghen danck en wil//is

My omloopen, soo ghy siet:
Keer! ey keer ghevleughelt Wichjen!
(Snelder als het snelste Schichjen)
Iaegh haer nae, waer dat sy vliet.

2 Wat mocht ick my onderwinnen!
Dat ick Amaril ging Minnen?
Of was ick van sin berooft?
Of wierd' ick daer toe ghedwonghen,
Van Vrou-Venus kleyne Ionghen?
Iae, voorseker! ick ghelooft.

3 Ey! vervloeckte kleyne Benghel,
Vriendelijck, ghelijck een Enghel;
Maer vyleynigh in der daedt;
Die de menschen kondt bedrieghen,

[p. 29]

 

Door u schalck (waerschijnigh) lieghen;

 

Als mee: door gheveynst ghelaet.

 

 

 

4 Hebt ghy my niet wijs gaen maken,

 

Van veel Edel-rijcke saken,

 

Soo ick Amarillis wou?

 

En nu ick haer heb verkooren:

 

Nu wil sy nae my niet hooren;

 

Dies leef ick in grooten rou.

 

 

 

5 Kondt ghy (soo ghy gaet vermeten)

 

Yder (hoogh en leegh gheseten)

 

Dwinghen tot de soete Min:

 

Soo dwinght Amaril nu mede:

 

Dat sy doet nae recht en reden;

 

En my neemt in haer sin.

 

 

 

6Maer 't is al vergeefs ghebeden!

 

Amarille blijft t' onvrede;

 

Dies mach Tyter wand'len heen.

 

Fy! nu moet ick schempich hooren,

 

Waer ick keer, of wend' mijn ooren:

 

Tyter heeft een blaeuwe Scheen.

EYNDE.