Haerlemsche Duyn-Vreucht

in-hebbende: veel nieuwe, stichtelijke en vermaeckelijcke, amoureuse liedekens ende gedichten; soo op versierde, als waerachtige geschiedenissen gemaeckt

Liedeken.

Nae de Stemme: Des morgens vroeg in het kriecken.

EY! mocht ic mijn Nimphje eens kussen,
mocht ic minnen-brant eens blussen
'k Weet wel hoe,
Seker mijn hartjen waer beter te moe;
Mijn hartjen, dat levendigh sterft,
Door dien het zijn lusjes derft;
O knaghende hart,
Wat lijdt ghy al smart,
Evenwel is u vertroostingh noch hardt.

2 Ach Hemel, en hemelsche Goden:
Venus en Cupido dijn gheboden
Komen laet,
Tot mijn Nimphjen, die my dus haet;
Sy haet my, en heeft gheen reen:
Mijn vraeghjes sy steuyt met Neen:
Mijn vraeghjes heel soet,

[p. 7]

 

Maer 't antwoordt als roedt:

 

Doet verteeren mijn vleys en bloedt.

 

 

 

3 Mijn ooghen met tranen behangen:

 

Tranen begieten mijn bleecke wangen;

 

Wanghen? neen:

 

Maghere kaecken, maer vel en been,

 

En daer by blaeu als Loot,

 

Berooft van 't blosende root;

 

Somma, ick verdwijn,

 

Door duyrighe pijn;

 

En mocht heel anders als ick wel schijn.

 

 

 

4 Nu 't levende root gaet wijcken,

 

Mach men my wel by dooden gelijcken:

 

Dooden? jae;

 

Levendich ick ten Grave gae;

 

Het sterven gaet wonder toe,

 

Meen'gh sterft, en weet niet hoe:

 

De een zijn Pijl

 

Komt in der yl,

 

En de sommighe wacht' wel een wijl.

 

 

 

5 Princesjen, ick sterf wel garen,

 

Nu ghy my weygert het vriendelijc paren:

 

En weer-min;

 

Hier me: Adieu Tygerin;

 

Ick noemd' u Princesje; maer

 

Ghy volght gheen Princesjes naer:

 

Dies ick verkeer

 

Dat woordtjen weer,

 

En ick noem u nu nimmer soo meer.