Verzamelde gedichten

[p. 419]

Federico García Lorca: De romance van Málaga

García Lorca's eerste grote toneelspel ‘Mariana Pineda’, dat door de Nederlandse Comedie is gespeeld, vertoont in menig opzicht reeds de manier van zijn later werk, te weten het gebruik van liederen, romances en balladen als motieven en toelichtingen van de handeling.
Mariana Pineda is een historische figuur, die in 1831 haar jonge leven liet op het schavot, omdat zij betrokken was bij een opstandige beweging tegen Ferdinand vii, en voor de revolutionairen een rood vaandel had geborduurd...
De opstand mislukte. In de hier volgende ‘romance’ blijkt hoe hij mislukte te Málaga. Het is een der samenzweerders die als volgt spreekt in wat men zou mogen noemen ‘De romance van Málaga’:

- Toriigos, de generaal,
Edel heer, eenzaam van aanzien,
En aan wien zich heeft gespiegeld
Heel het volk van Andalusië...
Welvermaard onder de edelen,
Daar zijn hart als zilver puur was,
Is gebleven op de stranden
Van het wakkere Málaga. -
Men heeft hem verlokt met listen,
Die hij geloofde tot zijn schande,
En zijn schepen, o, vergissing
Landden aan de waterkant.

Hoe vergaat het edele harten
Die de vijand toch waarderen?
Nauwelijks was hij aan land
Of het leger kwam 't hem leren!

[p. 420]

 

Eer had vizconde La Barthe,

 

Die 't bevel had der milicia

 

Zich de hand af mogen hakken,

 

Dan zich zo schandelijk gedragen;

 

Wel te weten, door Toriigos

 

Zijn schoon zwaard nog af te vragen,

 

Met een handgreep van kristal,

 

Versierd met twee zilveren spangen.

 

Laat des nachts schoot men hem dood,

 

Samen met zijn lotgenoten,

 

Welvermaard onder de groten,

 

Daar zijn hart puur zilver was.

 

 

 

Grote wolken dreven over,

 

Over het schoon land van Migas.

 

De wind had de zee bewogen

 

En de vissers liepen binnen,

 

Haastig roeiend met de riemen,

 

Alle zeilen aan de wind.

 

Onder het geluid der golven

 

Mengde zich de fusillade,

 

Zo is op het strand gestorven,

 

Bloedend uit drie diepe wonden,

 

Deze dappere caballero,

 

Samen met zijn lotgenoten;

 

Doch de dood, vroom als de dood is

 

Liet een glimlach om zijn mond.

 

Op hun schip zaten in tranen

 

Schippers, stuurlieden en scheepsvolk;

 

En veel van de schoonste dames,

 

Doodsbedroefd, in zwarte kleren,

 

Zijn de bergweg opgestegen

 

Om in vrede der citroen-gaard

 

Eenzaam 't wreed lot te bewenen.