Verzamelde gedichten

[p. 421]

Federico García Lorca: De hertog van Lucena

Romance

Wanneer de kinderen van Mariana Pineda deze romance zingen in García Lorca's gelijknamige stuk, weten wij als toeschouwers reeds, uit een ander kinderliedje, dat zij zal sterven op het schavot, omdat zij een rode vlag heeft geborduurd voor de opstandelingen tegen de koning, Ferdinand vii.
Des te tragischer werkt dit lied in de mond van haar kinderen; des te hopelozer en fataler klinkt het in zijn weerspiegeling en voorspelling van wat gebeuren zal.

Gezegend moge bewaren
God in zijn edele staat,
De zeeman op de wateren,
En de landman waar hij gaat.

Wat zie ik daar in het groen, het groen
Van de olijven-gaard?
Een maagdje met een borduur-festoen.
Moeder Gods, wat doet zij daar?

Zij heeft een zilveren schaartje,
Een borduur-raam van kristal,
Zij borduurt er een barniertje,
Hoor, wat men zingen zal:

In de groene, groene olijfgaard,
Moeder Gods, wie kwam er toen?
Een soldaat van Andalusia,

[p. 422]

 

Jong bevallig van fatsoen.

 

 

 

‘Maagdje, staak uw borduren

 

aan die vlag zo rood als bloed,

 

De hertog van Lucena

 

slaapt, en hij slaapt voorgoed.’

 

 

 

Het maagdje gaf hem te horen:

 

‘Ik vertrouw u niet zo goed;

 

De hertog van Lucena

 

smeekte mij bij Gods bloed:

 

‘“Ga mij een rood vaandel borduren

 

omdat ik ten oorlog moet.”’

 

 

 

‘Langs Córdoba's smalle straten

 

Stond het volk in rij naast rij.

 

Hij lag in een kist van koraalsteen,

 

En gekleed in monnikspij.

 

 

 

Basielkruid en anjelieren

 

Bedekten de sarcofaag,

 

Daarop zong een groene grasvink.

 

Een vogel die zingt zo graag.’

 

 

 

‘Ay, Hertog van Lucena,

 

Nooit zal ik u weder zien;

 

Met de vlag die ik borduurde,

 

Zal er thans niets meer geschien.

 

 

 

In deze groene olijfgaard

 

Zit ik nu maar stil te zien

 

Hoe de wind gaat door de bladeren,

 

Want meer is er niet te zien.’

 

 

 

‘Dan vaarwel, mijn lieve maagdje

[p. 423]

 

Zo slank als riet en graan,

 

Dan ga ik naar Sevilla

 

Waar ik ben generaal.’

 

 

 

In die groene, groene gaarde

 

In de olijven-schaduw,

 

Zat een maagdje stil op aarde,

 

Want zij was nu maar een weduw...