Verzamelde gedichten

[p. 407]

Droom, van de vogels

De kraai, de sperwer, en de specht

De kraai, de sperwer en de specht,
Zij hebben het mij aangezegd,
En het was bitter winter-tij
Bij dit gesprek van hen en mij.

De kraai kraste met groot geweld
Over het wit-besneeuwde veld
En sprak: Breek neer, in deze akker
Wordt gij in jaren niet meer wakker.
Toen vloog zij uit haar zwarte boom
En zo verdween zij uit mijn droom.

De specht, de spijker-slaande knecht
Heeft mij een ander woord gezegd:
Zij zei: Gij hoort hoe iedere tik
Voorspelt een zeker ogenblik;
Maar ik leef van de dode boom
En gij verschrikt van ene droom.

Toen is als bliksem-licht van boven
Uit zuivere blauwe winterlucht
De snelle sperwer neer-gestoven
En zeide: Wees toch niet beducht,
Sneller dan ik ga, gaan de doden
Die in den hemel zijn ontboden.

Ik ging naar huis mijn voeten koud
Van al dit praten in het woud;
Ik ging naar huis, in 't nachtelijk uur

[p. 408]

 

Zat mijn dood liefje bij het vuur

 

In al de pracht van de natuur,

 

Haar rosse haar met glans verlicht.

 

 

 

Ik zei: De sperwer en de specht

 

Die hebben het mij aangezegd

 

En toch zie ik nog uw gezicht?

 

Zij zei: Waarom dan toch te vrezen,

 

Zo moet 't met mens en vogel wezen,

 

Luister niet meer naar vogelpraat,

 

Wij vliegen met de dageraad.