Verzamelde gedichten

[p. 406]

Nieuwe copla's

De dode verlangde te zien
Zijn liefste, die was zo ver,
Daarom groeit hoog de cipres,
En geeft schaduw aan een ster.

Er leefde van mij eens een vriend
Na meer dan tien degen-steken.
En ik zag daarnet hoe hij stierf
Door een vluchtige blik bezweken.

Met meisjes, die mannen versmaden
Is het als olijf in de gaarde:
Die het hardst lijken te zien
Vallen soms het eerste ter aarde.

Dat jou nog een ander lijkt
Kan mij niet bijster verbazen:
Het minste wat men ontsteekt
Op een altaar, zijn twee kaarsen.

Bind mij met een haar van je hoofd
Aan de rand van je ledikant,
Al zou het haar dan ook breken,
Bleef ik toch nog aan je kant.

Staat er iemand te luisteren? - Neen.
Mag ik je wat vragen? - Ja.
Heb je al een minnaar? - Neen.
Mag ik het dan wezen? - Ja.