Verzamelde gedichten

[p. 363]

Hector en Andromache

Naakt, nat van nachtzweet glinsterend als de zee,
Wit beeld van steen, bleek als Aphrodite,
Glinsterend star en stil in al haar pracht:
Zo is mijn liefste in de lentenacht.

Van woorden géén over haar lippen gaan,
Stamelend alleen kan men de taal verstaan,
Geheim en oud gekreun, gebed en klacht:
Zo is mijn liefste in 't onweer van de nacht.

Wit marmeren paarden aan het Griekse strand,
Zij maakt ze ruiter, maan en flank te schand,
Naakt, nat van nachtzweet glinsterend als de zee:
Zo was eens Hector met Andromache.

Ros appelbloesem van de borsten bloeit,
Duister het woud zingt nachtegaal vermoeid,
Maanverlicht hart onder de ribben zwelt:
Zo heb ik haar het oud verhaal verteld.

Dan als stortregen daalt de slaap ons neer,
Omhelsd zijn wij en weten het niet meer,
Verdronken onder zee, dood en verlicht
Ligt daar ons beeld en wacht nieuw morgenlicht.