Verzamelde gedichten

[p. 336]

De uren van den dag

1 De morgen

Vroeg morgens is mijn liefste ros verlicht,
Stil valt het licht op 't slapende gezicht,
Als door een blader-rijke rozen-boom
Zwaar van de bloei; maar 't is het morgenlicht.
De zon, gloeiende rood en vurig gaat
Steigerend de dag in, waar de maan nog staat;
Nieuw licht beschijnt de nachtelijke droom.

Een wolken-zee, rotskusten roze en blauw,
Springtij op verre riffen brandend wit,
Staat eindeloos de morgen-hemeldroom
Over 't gezegend eiland, deze vrouw,
Slapende en van slaap nog vaal en wit;
Het is nieuw licht; voorzichtig leg ik weer
Een roosje op een doodsbleek voorhoofd neer.

[p. 337]

2. De middag

Het oud paleis der pausen staat verlicht,
Vorstelijk kasteel, trotserende de tijden,
Waarlangs de kinderen op ezels rijden,
En verder ligt de Rhône in 't middaglicht:

Grauw en leemkleurig is 't riviergezicht,
Snel water wild al sinds oeroude tijden,
Eenzaam 't kasteel, en trots als menselijk lijden:
Trots als een onverbiddelijk wit gezicht.

Stuk is de brug, de brug van Avignon
Waarover pausen met muilezels reden;
Nimmer de brug waarlangs wij 's hemels vrede
Zullen berijden naar den horizon:
Stad, wit van stof, waarin wij ezel reden,
Eeuwige stad, beminde Avignon.

[p. 338]

3 De avond

Tegen den avond zet de zeewind aan,
Mildere koelte dringt de steden binnen
En in de zilverblauwe lucht beginnen
Zwaluwen te verschijnen, en de maan.

Later komt onweer aan de kim te staan:
Kastelen wolken hagelwit van tinnen;
Op de balkons haalt men de bloemen binnen,
Glinsterende regen gaat de straten slaan.

Daarna daalt dan de vrede van den nacht,
Rijk en gezegend, stil als nacht op zee.
De helderheid der sterren onverwacht
Breekt door het groen gebladert der platanen,
Haast zou men zich reeds in den hemel wanen
En toch is dit nog slechts de aardse vree.

[p. 339]

4 De nacht

Maanlicht, een glas met wijn, en deze vrede
Dat men de pen op het papier ziet gaan,
Schrijvende woorden bij het licht der maan
Waarmee men 's morgens niet meer is tevreden.

Nochtans, wanneer men alles heeft geleden
Moet men de pen haar gang maar laten gaan,
Hogere hand komt dan de snaren slaan,
't Loon van den arbeid ligt in arbeids vrede.

Van duizend woorden komt er één terecht
Wellicht is het vers goed, en wellicht slecht;
Moeilijk de taak, lastig het instrument
Dat God bespeelt, en dat zichzelf niet kent:
Duister de nacht, en onvoldaan de geest,
Die luistert slecht, en steeds te zeer bevreesd.