Verzamelde gedichten

[p. 270]

Drie kleine gedichten

1

Het gras verwelkt, het blad vergeelt,
De kleine bruine eekhoorn speelt,
En die op iedere noot in 't gras
Nieuwsgierig als een eekhoorn was
Ligt onder 't welke gras gestrekt
Met dode blaren toegedekt,
En die voor ieder feest een schat
Van goud en witte kleren had,
Heeft niets aan dan doods witte pij
Voor staatsiepracht en feestkledij,
En die geen dag was zonder vriend
En zoveel vriendschap ondervond,
Zij ligt met een gesloten mond,
Voor 't eerst met bloemen slecht bediend,
Het blauwe juffertje-in-'t-groen
Staat dor in 't zaad in 't grafplantsoen,
Moet wachten tot de lente komt
Met bloemen waar de bij in bromt.

[p. 271]

2

Die met het rijke en felle hart
Geloofde als kind, en sprak met God
Haar oordeelt niet een streng gebod,
Haar spaart Hij wel de eerste smart
En wekt haar niet, maar laat haar dromen
En in een tuin vol bloemen komen
En zitten in een kleine stoel,
Dat zij het wereldse gewoel
Mag weerzien als een kind dat speelt
Totdat het speelgoed haar verveelt,
En slaperig te bed gebracht,
Ontwakende in diepen nacht
In het nabijer firmament
Zo groot de nieuwe sterren kent,
Dat zij begrijpend waar zij is
Gerust wordt in de duisternis,
En met geen dromen meer voldaan,
Verder haar weg tot God wil gaan.

[p. 272]

3

Zij heeft naar ons niet omgezien
Dan in dien eerste nacht misschien,
De wereld goed genoeg gekend,
En snel vaarwel gezegd in 't end,
En haastig, als zij alles deed
Tot hare nieuwe tocht gereed
Is zij op Gods glans in den hogen
Blind als een vlinder ingevlogen,
Haar kleine zalige gezicht
Verbleef niet in het milde licht
Waarmee soms doden ons bezoeken;
Waar is de kleine vlinder heen
Die stierf omdat het lamplicht scheen
Op dit papier? Niets dat er bleef
Dan wat een hand er nederschreef
Om raadselen van den dood te zoeken:
Die hier met zo fel hart beminde
Wist in Gods licht haar weg te vinden.