Verzamelde gedichten

[p. 267]

Diep in den nacht

Diep in den nacht, als het werk is gedaan
De pen is neergelegd, de hand vermoeid,
Dan word ik weder als de slaaf geboeid
Die voor zijn heer de dagtaak heeft volbracht.
Dan gaan de zware ketenen weer aan,
Allengs lichter te dragen, want zo vaak
Verlicht dan ook het duister van den nacht
Een schemering of er een venster is
Hoog in de muur der cel. En ik ontwaak
Tot ander leven dan de wereld is
En spreek met u, en hoor berisping aan
En lof, gelijk ook vroeger vaak des nachts
Als ik kwam slapen na het werk. En onverwachts
Komt gij met groot licht, met zo groten schijn
Dat gij mij overstelpt met zaligheid
En wij niet spreken, maar gemeenzaam zijn.
Dan zeg ik, als de duisternis weer stort
Als regen, en de zwarte eenzaamheid,
Het harde werk, de boeien in de cel
Mijn deel weer zijn: mijn liefste, het is wél
Gods arbeider en slaaf te zijn, hoe hard
Het bed alleen, hoe bitter soms de tijd
Dat ik moet wachten totdat gij er zijt;
Wat deert het nog, dat wie dit kent, die lijdt.