Verzamelde gedichten

[p. 256]

Federico García Lorca: De ontrouwe getrouwde La casada infiel

Ik nam haar mee naar de rivier
In de mening het was een meisje,
Maar zij wist al meer van een man.

Dit ging zo in den Sint-Jansnacht
En alsof het zo was beschikt,
Gingen alle lantarens uit
En de krekels vingen vlam.
In den donkersten hoek gekomen,
Greep ik haar slapende borsten,
En zij sprongen mij plotseling open
Als de toppen van hyacint.
De stijfsel van haar harde rokken
Was een gekraak in mijn oren
Alsof er een stuk zware zijde
Stukverscheurd werd met tien messen.
Zonder zilverlicht op de blaren
Waren bomen groter geworden
En een horizon van honden
Blafte mijlen langs de rivier.
Achter de braam bessenstruiken,
De biezen en hagedoorns,
Onder den bos van haar haren
Groef ik een gat in den grond.
Toen deed ik mijn zwarte das af.
Zij deed haar donkere jak uit.
Ik den riem met de revolver
En zij haar vier witte lijfjes.
Geen bloemblad en geen schelpglans
Bestaat er, zo glad als haar huid,
Geen glas is in het maanlicht
Glimpender dan deze glans.

[p. 257]

 

Haar dijen ontglipten mijn hand

 

Als snelle vissen die schrikken,

 

Half was het gloeiende hitte,

 

En half was het steenkoud vlees.

 

In dezen nacht reed ik voort

 

Op den besten van alle wegen,

 

Op een veulen van perlemoer

 

Zonder stijgbeugel en teugel.

 

Als man zijnde zwijg ik liever

 

Over wat zij tegen mij zei.

 

Veel ervaring heeft mij geleerd

 

Liever bezadigd te blijven.

 

Klevend van zand en zoenen

 

Nam ik haar van de rivier mee.

 

Daar zag men met den wind strijden

 

De scherpgebladerde lelies.

 

Ik deed als de man die ik ben,

 

Als een geboren zigeuner.

 

Ik gaf haar een naaimand cadeau,

 

Groot, gevoerd met strokleurig satijn,

 

Maar ik werd niet op haar verliefd

 

Omdat zij, die wist wat een man is,

 

Tegen mij zei, ze was nog een meisje,

 

Toen ik haar mee naar de rivier nam.