Verzamelde gedichten

[p. 242]

Strofen

Als een princes ten huwelijk rijdt,
Wat wonder valt er meer te stichten,
't Is in het donkerst van den tijd
En 't schittert overal van lichten,
Een bruidspaar wisselt gouden ringen,
En zie: het winterse seizoen
Bloeit van de sneeuwwitte seringen
En staat van huis tot huis in 't groen.
Maar of al 't licht van Holland brandt,
't Is licht van kaarsen die gaan roken;
Er is een hoger licht ontstoken,
Van vuur, geschapen door Gods hand.

De ster, waar in een donkeren nacht
Lumey zijn stuurman koers op zette,
Die zonder op gevaar te letten,
Den Briel in 's Prinsen handen bracht;
De ster, die 't ebbenhouten kruis
Dat Egmond en dat Hoorne kusten,
Verlicht heeft, en hen voerde thuis
Naar de' overwal van alle kusten;
De ster, waarbij men eens in Leiden
Heeft uitgezien en afgewacht
Totdat de prins hen kwam bevrijden,
Zij staat boven dit huis, vannacht.

Bij die ster is de trouw bewezen,
Die nu spreekt uit het licht en 't groen,
Dit is een eeuwiger seizoen,
Dat voor geen winter hoeft te vrezen.
Van dien glans kunnen wij slechts schijn
En weerschijn in het land ontsteken,

[p. 243]

 

Het diepst wat in een hart kan zijn

 

Is 't moeilijkste om uit te spreken.

 

Zo zij dit feest, een korte vlam,

 

Maar aan een dieper vuur ontstoken

 

Het gaat voorbij, de kaarsen roken,

 

Het vuur is groter dan de vlam.

 

 

 

Princes, indien wij niet geloofden

 

Dat God de goede vorsten stelt

 

Gelijk de ster boven het veld

 

Die ons den grootsten vorst beloofde,

 

Dan hadden woorden weinig zin,

 

Maar uw geslacht deed ons geloven,

 

Het schiep dit land vanaf 't begin

 

En stelde ons deze ster te boven.

 

Wil zo, bij al het licht van 't land

 

Eén ding geloven in vertrouwen,

 

De ringen aan uw beider hand,

 

Daar gaat gij God en 't volk mee trouwen.