Verzamelde gedichten

[p. 181]

Ballade van het berouw

Ik heb zo menigmaal berouw
Versmoord, en 't maar op een akkoord
Gegooid met God en d' erven.
Al wist ik nochtans even wel
Dat men met zulk een kinderspel
Niet klaar is om te sterven.
Zo leerde ik goed: wie dit versmoort,
Het woekert dieper in hem voort.
Het brandt hem in zijns harten grond
Als zout brandt in een wond.

Het kwaad straft met zijn eigen staat,
Daarvan is geen genezen
Dan enkel dit wrang bitter kruid
Berouw, dat drijft het ons weer uit
En doet het ons meer vrezen.
Zijn zonde heeft een iedereen
En ieder doet zijn kwaad.
Maar wie berouwen buiten sluit
Het brandt hem in zijns harten grond
Als zout brandt in een wond.

Of men zich zelven nog zo schaadt
Dat is het ergste niet.
Maar als men aan een ander ziet
Hoe hem ons kwaad brengt tot verdriet,
Dan kent men eerst het kwaad.
Dat men het liefste wat men heeft
Besmet, en van zijn ziekte geeft,
Die men verbergt en haat,
Dat brandt tot in des harten grond
Als zout brandt in een wond.

[p. 182]

 

Gij, die de wereld levend houdt

 

Met bitter kruid en brandend zout

 

Ge ontslaat ons niet van zonden,

 

Maar leert ons met den smaak van 't kwaad

 

Waaruit het goed berouw bestaat;

 

Dit hebben wij gevonden:

 

Men leert eerst uit berouw dat leeft

 

Wat of Gij aan de wereld geeft,

 

Die kent haar kwaad in 's harten grond

 

Als zout brandt in een wond.