Verzamelde gedichten

[p. 98]

Terzinen

O eenzaamheid van dit bestaan,
de klokken slaan, de sterren schijnen,
door 't venster ziet de dood ons aan.

Vrienden en engelen verdwijnen
als dromen; niets blijft dan de pijn
een werkelijkheid te zien verschijnen:

een helderheid, een eeuwig zijn,
met twee vlammen te voelen branden,
binnen het hart en in den schijn

der hemelen, maar in de enge wanden
van 't donker lichaam te vergaan,
waar 't niet als ene vlam wil branden.

O eenzaamheid van dit bestaan,
de klokken slaan, de sterren schijnen,
door 't venster ziet de dood ons aan.