Verzamelde gedichten

[p. 61]

In memoriam patris

Ik stond op een witten heuvel
in een ijskouden wind;
op het besneeuwde kerkhof
ligt er een die de rust niet vindt.
Uit een leven droefgeestig en doelloos
en een sterven zonder troost
is die ziel heengevaren
verschrikt en hopeloos.
Het lichaam is gebleven
verstard in zijnen nood,
afkerig van het leven
en niet gereed ten dood;
geminacht door eigen vrezen
wrevelig heengegaan,
van leven niet genezen
en den dood niet toegedaan.
En de ziel uit haar slaap van jaren
opgejaagd en verstoord
vliegt als een blinde vogel
onder witte hemelen voort,
woest en armzalig, omgeven
van schrik en duisternis,
te zoeken waar het leven
en het lijf gebleven is.
De wind in barre vlagen
steekt op en giert langs mij;
de witte hemelen jagen
rakelings voorbij.
En ik herken, aan mijn ogen
dezen wind, en aan mijn mond.
En het lichaam wordt trots en verheven
dat hier den dood hervond.

[p. 62]

 

In de levende aderen het bloed

 

huivert fier en vrede wordt groot

 

want wij herkennen ons goed,

 

dit ben ik; dit de dood.

 

Een onmetelijk rijk is ontsloten

 

en een stilte wel bekend,

 

de vrede en de aanwezigheid

 

die de ziel in haar zwerven kent.

 

Ik sta op witte bergen

 

in dezen strengen wind

 

waar in de verheven eenzaamheid

 

de ziel haar vriendschap vindt.

 

Wees gegroet, met gesloten ogen,

 

nu ik weer met u verblijf,

 

Gij, die dít leven beëindigd hebt

 

en gebroken dit ander lijf.

 

En deze is mijn vader geweest.

 

Hoe is het dan dat deze mens

 

van mijn eigen, gelijken stam

 

dit angstige einde vindt?

 

De dood nam wie steeds heeft gevreesd

 

en wie hem kende zij liet.

 

Vogelen trekken voorbij

 

en dit is het einde niet.

 

Ach, allen te zamen wij

 

sterven, maar leven niet.

 

Eens helpt de een den ander,

 

maar in dit leven niet.

 

Vreemd gaan wij langs elkander.

 

Vergeef het: vergeet het niet.