Het gebroken hart of De reis naar Barcelona

Een ouderwetsche, omslachtige, en sentimenteele geschiedenis en bovendien vrijwel naar waarheid verteld

[p. 137]

Lijkrede
13

's Avonds zaten wij op de bank, op het zonnedekje. De kapitein, de meester en ik. En de hond. Wij voeren dicht onder de kust, het was zacht weer. De meester zat naar den hond te kijken.

‘Als nou die stoker hèm niet gepest had...,’ zei de meester, ‘dan leefde mijnheer Janssen misschien nog. 't Is de schuld van die stoker.’

‘Als dat stomme dier niet in de kolen

[p. 138]

was gegaan, dan hadden ze hem niet zwart gemaakt, meester.’

‘Je kan de schuld nooit aan een beest geven,’ zei de kapitein. ‘En die stoker heeft zich netjes gedragen.’

‘Nou, en als die hond niet aan boord was geloopen, dan leefde die oude heer nog,’ zei de meester halsstarrig.

‘Die hond is niet aan boord geloopen, die oude heer heeft hem meegenomen. En dat's het fijne punt, meester: een mensch zoekt zijn eigen lot,’ zei de kapitein.

‘Dan heb ik ze nog fijner,’ zei de meester. ‘Als die hond geen slechte baas had gehad in Rotterdam, dan had hij zich niet met een vreemde afgegeven.’

Ik vond dat het mijn tijd werd het geheimzinnig weefgetouw der wereld te belichten: ‘Er zijn honden en vrouwen, die altijd met de verkeerde meeloopen,’ zei ik, zeer wijs. Maar niemand luisterde naar mij. Ik had het misschien te zachtjes gezegd.

‘Menschen kunnen bar slecht voor beesten zijn,’ zei de kapitein. ‘Als die hond een

[p. 139]

goed huis had gehad, dan had mijnheer Janssen Mallorca gehaald. Het slechte komt altijd van de liefdeloosheid, menschen.’ (Dat was een heel nieuw probleem.)

‘Ik wil hem wel hebben,’ zei de meester.

‘Neen,’ zei de kapitein, ‘die hond komt aan de stoker. Die is hem nader verwant door het beloop van zaken, begrijp je, meester.’

‘Wat nou die vrouwengek van een stoker aan die hond heb?’ zei de meester gebelgd.

‘Niks,’ zei de kapitein. ‘Maar die zorgt wel voor hem. En hij heeft familie in Barcelona.’

‘Nou ja, goed dan,’ zei de meester. ‘Ik vroeg het alleen om dat beest goed te doen.’

Wij voeren nog altijd dicht onder de kust, bijna in de schaduw van den rotswand. Het duister gesteente daarvan was, toen ik opzag, groenachtig en nat begroeid, als met wier, het glinsterde en droop van water. Men hoorde het water in zee vallen, zoo stil was de avond. En hoog op dien rots-

[p. 140]

wand, boven die duisternis, stond tegen den hemel een dunne seinmast met een wapperend rood wimpeltje, en daaronder een man en een vrouw, met een klein kind aan de hand, met een stijf wit jurkje aan. Zij wuifden, de vrouw en het kind.

‘Eenzame baan!’ zei de meester.

‘Ze leven in familie,’ zei de kapitein. ‘Dat 's meer dan menigeen zeggen kan, meester.’

't Was nacht geworden; wij stonden op. Door het poortje van de hut zag ik de zee voorbijgaan met lange glinstergolven in de duisternis, de een na de ander, even kort verlicht in den schuimenden kop. Het lijkt altijd of een schip veel sneller vaart, zoo gezien, dacht ik. Ik nam een slaaptabletje. Het eerste van die reis. Ik sliep spoedig.