Het gebroken hart of De reis naar Barcelona

Een ouderwetsche, omslachtige, en sentimenteele geschiedenis en bovendien vrijwel naar waarheid verteld

[p. 133]

De heer Janssen gaat dood
12

De heer Janssen lag te kooi, het grauw van den dood in zijn klein gezicht; met een pleister op zijn neus. In zijn nachtjapon met roode randjes, de handen rustig op den rand van het witte laken. Hij had liggen wachten en naar de deur liggen kijken, toen ik binnenkwam. Hij maakte een gebaar dat ik moest gaan zitten.

‘Gaat het een beetje?’ vroeg ik en nam den stoel naast het bed.

[p. 134]

‘Het is zoover,’ zei hij, en keek mij rustig aan. ‘Maar het is niet erg. Het valt verbazend mee. Ik... ik wilde u verzoeken mijn gouden horloge te aanvaarden als stuk van gedachtenis. Ik heb dit aan den kapitein reeds laten weten. En..., en...’

‘Ja?...’ zei ik.

‘En als u... als u ooit over mij schrijft, u heeft mij soms zoo... zoo oplettend zitten waar te nemen, maakt u mij dan niet meer belachelijk, dan ik... dan ik ben?’

Ik werd steenkoud van die woorden.

‘Maar mijnheer Janssen, werkelijk...’

‘Goed, goed,’ zei hij. ‘Belooft u het mij!’

‘Ja, dat beloof ik u,’ zei ik.

‘Goed,’ zei hij. ‘Geeft u mij nu nog iets te drinken, en gaat u dan maar. Zieke en stervende menschen geven slechts overlast.’

‘Maar...,’ zei ik.

‘Nog een slokje wijn alstublieft,’ zei hij. ‘Ten afscheid. Al het andere tusschen ons is wel gezegd, nietwaar?’

[p. 135]

Ik beurde het hoofd op. Hij dronk een teugje.

‘Het smaakt mij reeds niet meer,’ zei hij. met een moeilijken glimlach. ‘Bitter, weet u...’

Dat was omstreeks vier uur. Tegen halfzeven, wij zaten laat aan tafel, kwam de eerste stuurman.

‘Het is zoover geweest,’ zei hij. ‘Tegen zes, maar hij heeft gezegd: ik moest de heeren niet storen aan tafel. Hij wou nog naar buiten zien door het poortje, hij moest de kust van Spanje nog eens zien, zei hij. Maar hij was niet meer zoo hoog te tillen. - Legt u mij dan maar neer, zei hij. - Dat is juist iets voor mij... U moet iedereen wèl bedanken, stuurman -, zei hij en sloot zijn oogen. Hij heeft het niet zwaar gehad, hoor.’

Toen ik afscheid ging nemen, herkende ik den heer Janssen eerst niet. Zoo streng was dat gezicht, zoo ernstig en toch zoo vriendelijk, in den vrede van den dood.

[p. 136]

Zoo mager de handen, zoo zwaar de snor, zoo dun en doorzichtig en afgeleefd de groote gesloten oogleden. Het was een ander mensch, die zonderling; tevreden gestorven, zooals hij daar lag.