Het gebroken hart of De reis naar Barcelona

Een ouderwetsche, omslachtige, en sentimenteele geschiedenis en bovendien vrijwel naar waarheid verteld

[p. 101]

De heer Janssen en Sneeuwwitje
8

De hond heette, door wien gedoopt weet niemand, op zekeren dag Sneeuwwitje. Iedereen noemde hem zoo, ofschoon het een rekel was; en daarmee uit. En wie voorzag dat de naam van deze prinses den dood van den heer Janssen zou veroorzaken... Of, tenminste, verhaasten... Het was kort voor Cartagena. Is het niet vreemd, denk ik wel eens, dat de heer Janssen bij onze eerste ontmoeting Shakespeare citeerde?

[p. 102]

 

In such a night

 

Stood Dido with a willow in her hand

 

Upon the wild sea-banks, and waft her love

 

To come again... to Cartage...

Het weefsel der wereld is wonderlijk gesponnen...

De zonnetent was opgetuigd, ter eere van den heer Janssen. Wij zaten lui te lezen in de schaduw. De hooge grauwe rotskust gleed voorbij, de zware walm van de loodfabriek dreef al boven het gebergte. Ik keek hoe laat het was. Het was drie minuten over half twaalf. Nog een kwartiertje voor den eersten borrel, dacht ik.

Toen werd er beneden gelachen..., en nog eens. Het werd een klein rumoer. De oude heer keek mij over zijn brilleglazen heen aan, en zei nieuwsgierig: ‘Zou er iets wezen?’ En hij was al onderweg naar het dek. Ik staarde hem na, uit mijn lectuur gehaald.

Er klonk een schreeuw, en de stem van

[p. 103]

een woedend mensch, onverstaanbaar van haat, heesch, hoog, gillend. Mijn hart stond stil, want het was zíjn stem. En ik sprong de trap af.

Het was verschrikkelijk, en het was belachelijk. Daar stond, op luik drie, die kleine mensch tegenover den langen zwarten stoker Dirksen - den Spanjaard noemden ze hem - en gilde, met zijn hoofd opgeheven, met flitsende kleine oogen; de woorden spetterden hem uit den mond. Het was of hij stond te blaffen. Het was geen menschelijk geluid, het was niet te verstaan.

De lange stoker keek naar beneden, naar dezen krankzinnigen mensch en den hond die als een gek om hem heen sprong en ook kefte, gierend en heesch. Hij was zwart, de hond Sneeuwwitje, pikzwart, alleen zijn opengesperde rose bek met de dunne flapperende tong daarin had een kleur, een gruwelijke kleur. Het was een helsch gezicht. Ja, helsch. Een bezeten mensch, een bezeten dier.

[p. 104]

‘God, mijnheer,’ zei de Spanjaard bedremmeld, ‘kalmeer je wat. Zoo is het niet bedoeld geweest. Op mijn woord niet. Die hond heb in de kolen gespeeld, en toen zichzelf zoo gemaakt. Waar, Piet? Toen zei Piet: laat we hem nou nog een zetje geven en d'r wat gruis over gooien. Dan ken je hem Blackie noemen. En dan ganen me naar mijnheer Janssen, en zeggen dat me nòg een hond gevonden hebben, enne... Nou, het was maar een lolletje, mijnheer.’

‘'t Is niet waar! 't Is niet waar! Je liegt, je liegt. 't Is liederlijk gemeen... Die brave hond... Smeerlap!... Ik zal je...’

En hij vloog hem aan. Hij trappelde. Hij sprong tegen hem op, hij schopte; hij hing zich aan hem.

De stoker lei een hand op dit hoofd, op het steile grauwe haar, en hield hem beneden, van zich af. Toen greep die onbedaarlijke, kleine mensch zijn andere hand, en krabde ze met zijn twee kleine klauwen, en beet ze, met zijn bek. En gilde, terwijl hij zoo te keer ging.

[p. 105]

‘Jò, pas op, hij is gek,’ zei een stem. ‘Dat ken niet.’

De stoker had zijn hand losgerukt en keek, alsof hij wat vreemds zag, naar het straaltje bloed, dat langs zijn duim liep. Toen keek hij op, en keek ons aan, als verbaasd; alsof het alles niet waar was.

‘Nee,’ zei hij heesch: ‘Dat kèn niet.’ En toen gebeurde het verschrikkelijke. Hij duwde met de eene hand het roode hijgende keffende hoofd naar achter, greep het wezen in de kleeren met de andere, en tilde het op.

En daar hing het, halverwege in de lucht, en spartelde in zijn verwarde kleeren, een aap, een demon, met donkerpurperen woedenden snuit, harig van de snor. Het horloge bengelde aan den gouden ketting heen en weer, beneden hem. Het straaltje bloed droop langs den vuilen pols van den stoker, dik en traag, glinsterend; en langs zijn arm. Een druppel bloed spatte op het dek. En de stoker zei langzaam, en alsof hij tegen een kind sprak:

‘Mijnheer, dat mot je niet doen. Zoo is

[p. 106]

het niet bedoeld geweest. Maar ik vraag je vergeving. En we zallen de hond voor je wasschen, versta je? Dat-ie weer zoo wit als je zakdoek is. Versta je, mijnheer? Versta je, mijnheer Janssen?’

Want die kleine mensch die daar in de lucht hing, was stil geworden. Er ging hem iets als een s[tu]iptrekking door de leden. Ze hingen slap. Het gezicht was onverwachts vaal, de mond dicht, de oogen gesloten, de oogleden bevende. Het was aschgrauw, het kleine hoofd.

‘Zet hem neer,’ zei de stem van den kapitein.

En de groote stoker zette hem voorzichtig, doodvoorzichtig, met twee handen, neer op het dek. Maar hij kon niet staan, de heer Janssen; hij zakte door zijn knieën, hij kwam te zitten op den rand van het luik.

‘Iedereen weg!’ zei de kapitein. En wij gingen. Hij tilde hem in zijn armen, en droeg hem. Ik veegde het zweet van mijn gezicht, en keek waar de hofmeester was.

‘Ik begrijp u, mijnheer,’ zei de hofmeester.