Limburgsche legenden, sagen, sprookjes, en volksverhalen. Deel 1

Het laatste tweegevecht van Jan van Weert. (1644.)

In de maand Mei 1644, het tijdens eenen oogenblikkelijken wapenstilstand, graaf Godfried Huyn van Geleen, toenmaals

[p. 204]

keizerlijk generaal dev Westfaalsche divisie-armee, een banket aan het keurvorstélijk hof te Keulen aanrichten, tot hetwelk zijne landgenooten Jan van Weert, de graaf van Merode Germanus Frans, en al de in Keulen aanwezige veldoversten genoodigd waren.

Toen men zich daar eenige uren had vergast en de hoofden verhit waren, kwamen na tafel de graaf van Merode en de Italiaansche kolonel Philippi van het korps van Hatzfeld, wegens eene boertende aanmerking van dezen laatste op den naam van Merode, tot eene hevige woordenwisseling, waarop een tweegevecht met den degen volgde. Philippi werd doodelijk aan den hals en de Merode licht aan de hand gewond. Philippi werd weggebracht en overleed aan de gevolgen zijner wonde; Merode ging uit, en wilde niemand zonder verlof meer uit de zaal laten; hij bleef met getrokken degen builen aan de deur staan. Toen nu Jan van Weert afscheid had genomen en hem de deur geopend werd, stiet hij op de Merode, die hem toesnapte: ‘Ik heb geen voorkeur, het is mij om het even of gij het zijt of een andere!’ Jan van Weert antwoordde: ‘Gij zijt zot, mijn vriend! steek uwen degen in de scheede en ga stil naar huis’.

Merode herneemt: ‘Ziedaar de gemeenzaamheid en onbeschoftheid van een parvenu!’ Men zegt dat hij nog een ander uiterst beleedigend scheldwoord sprak, waarop Jan van Weert, ook opvliegend van aard, den degen trok en terstond het tweegevecht begon. Na eenige keeren op elkander te zijn losgegaan, bracht Jan van Weert zijnen tegenstander eene doodelijke wonde toe, waaraan de Merode weldra overleed.

De graaf van Traun, bevolmachtigde kommissaris des keizers, deed Jan den degen afleggen en gaf hem kamerarrest.

Na het onderzoek werd Jan van Weert in vrijheid gesteld. Gedurende zijne gedwongen rust had hij aan Fabio Chigi, bisschop van Nardo, later Paus, onder den naam van Alexander VII. gëzworen nimmermeer een tweegevecht te zullen aangaan.

Wij meenen te kunnen verzekeren, dat hij heeft woord gehouden.

Naar het Fransch van Ch. Rahlenbeck.

Revue Trim. t. v.