t'Vermaeck der jeught

[p. 124]

Herder-Liedt.

Op de wijse: Schoonste Nymphe van dit wout,

GLoe, die in desen dael,
Menichmael,
V by my hebt laten vinden,
En vermaecken met u sanck,
Soet gheclanck
Onder dese groene linden.

Hoe comt het datmen u niet

Meer en siet?
Nu verleden soo veel daghen?
Ghy placht immers altemet,
Met u op-set
Hier een wilt te comen jaghen.

Ick hoope niet dat ghy zijt,

Midd’ler tijt
Van my gheworden afkerich,
Om dat ghy dick hebt ghehoort,
En bespoort
Dat ick uwer ben begeerich.

Tis wel waer, in mijnen sin

Van’t begin,
Als ick u eerstmael aenschoude,
Ben ick gans, door soete min
g’Nomen in:
t’ Welck my oock noch niet en roude.

Alleen dat ick g’nieten mocht

t’Gheen ick docht,
Woud ick my gheluckich achten:
Maer nu heb ick anders niet
Dan verdriet,
Dewijl ghy niet hoort mijn clachten.

Gloe, gloe comt ghy niet,

En besiet
My soo seer door liefd’ ontsteken,
En verlooft my met u hant,
Wt den brant,
Van pijn moet mijn herte breken.

Huyden ist den lesten dach,

Ach! ach! ach!
Sal ick langher moeten derven:
V teghenwoort, en ghesicht
Ghevent licht:
Adieu, adieu, ick gae sterven.

O mijn schaepkens cleyn en groot,

Nu ontbloot
Van u arm herder ghetrouwe:
Weest mijn Ouders nu de bood

[p. 125]

 

Van mijn dood,

 

Dat Daphne hier sterf van rouwe.