t'Vermaeck der jeught

Liedt.

Op de wijse: Van d’Enghelsche Fortuyn.

ON-langhs was ick van liefdens quale vry:
Maer ben seer haest ghebracht in slaverny,
Iae swaer ghewont in een batalij soet,
Van Cupido t’welck my swaer suchten doet.

De pijn en smert, diemen daer van ghevoelt,

Schijnt lieflick: maer nummermeer en vercoelt,
Sy vlamt altijt verholen int ghemoet,
Midden int hert, door swaer ghepeyns ghevoet.

Een dichten damp van menich fantaci,

Heeft t’herte heel omringht aen elcken zy,
Daerin ghy vast ghesloten licht, jonc-vrouw
Die oorsaeck zijt, van mijn vreught ende rouw.

V geel croez haar: u voorhooft ront en blanc

Ghelijck een swaen is u hals wit en lanck,
En t’wesen soet, dat uyt u ooghen blinckt:
Het stoutste hert u te beminnen dwinckt.

[p. 122]

 

Wat wonder ist, dat ghy een jongman slecht,

 

Door u schoonheyt in liefde hebt ghehecht,

 

Die nu voortaen ghewillich blieven sal

 

(Soo’t u belieft) in u minnaers ghetal.

 

 

 

Ghy zijt mijn zon, mijn aenghename licht:

 

Maer ick verbrand eylaes in u ghesicht!

 

Ten zy dat ghy my comt te hulp seer ras,

 

Eer dese gloet ghesmolten is tot as.

 

 

Als Coridon hem heelick vindt verlaten,
Van Alexin, en dat hem niet mach baten
Zijn boerich clacht ghedaen op ruyspijp licht
Hy woonen wil in schadu bosschen dicht,
Tot wraec zijns hoons noemt hy trou minnaers sotten,
End’hy bestaet met Cupido te spotten.