t'Vermaeck der jeught

[p. 109]

Sangh.

Op de voys: Fortuyn helaes bedroeft etc.

HEt hoogdraghent ghemoet, van mijn eerweerde vrouw,
Werpt my gheheel ter neer, in pijnelijcke rouw.
O al-weerde vriendin, seght my: hoe comt u hert?
Dat selfs de goedheyt was? in dees wreetheyt verwert.

Dat ghy nu hebt een lust? dat ghy nu hebt verlangh?

Met u ooghen te sien, den droeven onder-ghangh?
Van uw ghetrouwen slaef, die u noyt en misdeed:
Maer liever duysen doon, goedtwillich om u leed.

Cont ghy u niet versaen, met mijn tranighe vloedt?

Moet ick noch storten uyt, mijn schier verteerde bloedt?
O wreede wreedtheyt, die ick noyt hebbe verwacht,
Van u, die ick altijt medooghend’ heb gheacht.

Och waert ghy eens vernoeght, van mijn gheduerich pijn!

V veel vermoghend’ hert, soude beweeght dan zijn,

[p. 110]

 

Om te blusschen t’ghequel, om te blusschen t’verdriet,

 

Dat mijn verstant verdooft, en wijsheyt brengt te niet.

 

 

 

De Gheestighe natuer, die s’Hemels loop bestuert,

 

Schijnt uyt medooghentheyt, selver te staen betruert,

 

Door het droewich ghesucht, uyt mijn seer bange borst,

 

Dat met een groot verlangh, naer u ghenade dorst.

 

 

 

Ay wat mach toch ghenaed’, my comen inden sin,

 

Daer toch het trotz gemoet, van mijn weerde vriendin,

 

Niet anders en begheert, dan door een wreetheyt straf,

 

Het lichaem van haer slaef, te brenghen heel in’t graf.

 

 

 

Verheven weerde ziel, die mijn ghemoet regheert,

 

Vertreckt uyt mijn lichaem: want mijn vriendin t’begheert.

 

Mijn vreuchde is haer pijn. Mijn pijne is haer vreucht.

 

Mijn leven is haer doot. Mijn sterven haer gheneucht.

Verkiest het Beste.