t'Vermaeck der jeught

Eerbaer maegt en schoon Godin,

Op de wijse: Fluchtighe Nimph’

EErbaer maegt en schoon Godin,
Hoe comt dat geensins de min,
Doer haer blaken
V can raken
In het binnenst’ van u hert,
Daer ghy nochtans beminnet wert.

Datmen u mint weet ghy wel:

Maer ghy acht gheen slecht gesel,
Mits u sinnen
Een beminnen,
Dien u hert so heeft gecrenckt,
Dat ghy nu op gheen ander denckt.

Schoone Godin siet niet op’t goet,

t’welck den mensch die sneven doet:
Maer in eeren
Wilt vermeeren
Met uwen oprecht dienaer,
Die u bemint in’t hert voorwaer.

Daerom so raed ick arm en rijck,

Dat elck siet nae zijns ghelijck,
Soo en valter,
Noch en calter
Niemant yet tot nadeel van,
t’Welck wel dick ghebeure can.

Princes en echt de clappers niet,

Die belieghen soomen siet,
Wilt lanck wachten
Niet verachten:
Maer mint een tot u reyn Ieught,
Daer ghy met leeft in vreed en vreugt

Och, macht const blijcken.