t'Vermaeck der jeught

[p. 103]

Nieu Liedt.

Op de wyse: Vant, Quins perlemendt

O Ghy Nimphen hooch vermaert
Die de Fonteyne soet,
En dit schoone bosch bewaert,
En is u niet ontmoet?
Een Godin// die de min
Van de Goden waerdich// is?
Wiens ghesicht// bovent licht
Vande sterren aerdich// is?
Dees Godinne siet
Die mijn sin ghebiet,
Is van my ghevliet.

Seght ghy moorderinne// wreet,

Waerom neempt ghy de vlucht?
Of is u mijn minnen// leet?
Mijn lijden u ghenucht?
Nu ghy’t hert// hebt verwert,
Nu ghy door u ooghen// slaen
t’Inghewandt// hebt verbrandt,
Laet ghy my bedroghen// staen.
Mijn beminde blom,
Keert u sinnen om,
En comt wederom.

Doch en mochtdy lyden// niet,

Dat ick van minne spreeck,
Ick sal het vermyden// siet,
Tot dat mijn herte breeckt:
Mijn ghesucht// en gheducht
Sullent openbaren// doch,
Mijn ghetreur// en coleur
Sal mijn trou verclaren// noch:
Thoont u ooghen// claer
Wt medooghen// maer
In dit lyden swaer.

Waer voor wilt ghy vresen// hier?

Ghy cont verberghen niet,
V claer blinckend’ wesen// fier:
Want over al men siet
V ghesicht// dat zijn schicht,
En zijn strael soo verre// sticht,
Als ten thoon// uyt den troon
t’Goddelicke sterre// licht
V soet wencken// claer,
En Goudt blenckend’ haer
Werd ick nu ghewaer.

Comt nu mijn Godin// bemint

Het bloeyen van mijn jeught,
Met een rijpe sin// verwint,

[p. 104]

 

Comt roept met my gheneucht:

 

Comt met lust// laet gherust

 

Ons hier wat verposen// gaen,

 

Onder t’lof// van u hof,

 

Daer de roode rosen// staen.

 

Maeckt my daer ghesont

 

Met de clare gront

 

Van u rooder mont.