t'Vermaeck der jeught

[p. 93]

Liet.

Op de wijse: Och mocht ick eens sien, Het eynde van mijn smert.

NYmphe, die my wont met eenen schicht seer soet
Eylaes waerom wilt ghy met spoet,
Vluchten voor my, die leeft in druck, en pijn,
Als ick derf u aenschijn.

Ach ghy voert met u triumphelijck ten thoon

Van mijn hert, en ghemoet de croon,
En laet de rest tot roof, alsoomen siet,
Van droefheyt en verdriet.

Den Hemel seer beroert, verandert zijn coleur,

Om u vertreck, en mijn doleur,
En zijn tranen doen my swemmen voorwaer
In dees woestijne swaer.

Phoebus selfs verlieft op u Diana schoon,

Vliedt van ons, en volcht u persoon:
Soo dat dees plaets, die ghy t’samen verclaert,
Blijft duyster desolaet.

Maer soo u noch can beweghen druck en pijn,

En u barmherticheyt diwijn:
Soo troost my lief met een hoop in mijn li’en,
Om u weer haest te sien.