t'Vermaeck der jeught
(1612)–Boudewijn Jansen Wellens–
AuteursrechtvrijOp deselve voys.
O Mijn toeverlaet, troost u: claeght niet so seer
Om mijn vertreck, maer siet veel eer,
Hoe mijn Natuer noch is tot u bereyt
In dit mijn droef afscheyt.
In mijn swaren ban, en voer ick niet met my,
Dan droefheyt en Melancholy:
En u hoogh hert, dat hem hier gans toe wendt
Heeft nu vreught sonder endt.
Aura gheleyt my, en brenght my weer ghesont,
En met mijn licht gheneest u wont:
Want het verdriet, dat ick heb in u pijn,
Is my bitter fenijn.
Ghy sult noch wel eens mijn liefde winnen teer,
Als ghy die houden wilt in eer:
Want die Son claer, die ghy seer hebt bemint,
Is gansch op u ghesint.
Het is u licht hert, en onghestadicheyt,
Die u doen leven in droefheyt.
Maer eylaes lief! om t’eynden al u smert,
Soo schenck ick u mijn hert.
|
|