|
| |
| |
| |
Trov-Dicht.
INt midden vande locht, heeft Iupiter een Camer,
Van claren Diamant, ghesmeten met de hamer
Van Mulciber zijn zoon, die daer heeft inghestelt
Al datmen noch ter tijdt, van Iupiter vertelt.
Hoe dat de oude Vrou, de Moeder aller saken,
Natura liet een schoon en blijde maeltijdt maken,
Doen t’aerderijck eerst stont, en doen het groote velt
Des Werelts eerstmael was op zijnen gront gestelt.
Het lach noch woest en wilt, de soete naem van Minnen,
En was noch niet bekent, noch niemant was van binnen
Gheschoten van de soet, en lieffelijcke smert,
Die uyt de ooghen comt gheslopen in het hert,
Dewyle dat sy dus de clare wijnen schoncken,
En namen in de handt, en vroyelijck uyt droncken,
Neemt Iupiter een cool, en schildert met de handt
Een beeldt, een wonder beelt, beneden aen de wandt.
En neemt twee pont venijns, (daer de God der minnen
Cupido nu bestrijckt, zijn doodelijcke pinnen)
En strijckt dat aen de mondt, en lippen heel rontom,
Aen d’ooghen boven al: en wendet om end, om.
| |
| |
De Goden saghen toe, en werden seer verslaghen:
Zy creghen in het sien, ten eersten goet behaghen,
Tot dat een soet coorts haer in het herte quam,
Ghecropen meer, en meer, die haer den sin benam.
Sy waren seer verheucht, en loeghen in haer pijnen,
Men wist niet wat het was, men haelde Medecijnen,
Haer ader wert ghetast, men vraechde naer het quaet,
Men vraechde naer de sieckt, men vonter gheenen raet.
Natura ginck terstont, en liet het werck naer trecken,
De werelt door en door, en ginck een volck verwecken,
Veenijnich van ghesicht, seer wonderlijck van sin,
Dat noch tot desen tijdt heeft gants de werelt in
Men wist niet wat het was het aertrijck was vol roeren,
De menschen waren bangh, sy wouden crijch gaen voeren:
Met cracht en met ghewelt, met yser, ende vier
Gaen jaghen wederom dat nieu gheboren dier.
Sy wouden in gheschil met al de Goden treden,
End’ ydel laten staen haer landen ende steden.
Men wasser van vervaert, men wister gheenen raedt,
De een die sloot zijn oogh, de ander badt ghenaedt,
De derde riep om hulp: sy creghen soete wonden,
Men hiet het toverij. Tot datmen heeft ghevonden
| |
| |
Een goede Medecijn, de welck verborghen was
Wel neghen hondert jaer in Venus gulden Cas,
Een goede Medecijn bekent in alle landen,
Van soentjens tsaem ghemengt, en worsteling’ der handen,
En lieffelijck ghesucht, en wat ontrent den schoot,
Dat niemant Maeght en laet, en niemant doet de doot.
Dees soete coorts is nu ghemeyn in dese tijden,
En wonder wel bekent. Ghy moetet oock belyden
Heer Bruydegom, dit is, dit is dat soete quaet
Dat u doen commen heeft in desen blyden staet.
Heer Bruydegom ghy saeght, ghy saeght de suyver stralen
Van t’menschelijck ghelaet, dat heeft u hert doen dwalen,
Ghy wiert, ghy wiert gans swack, de soete coorts quam in,
En nam den wijsen raedt, betooverde den sin.
Den brandt quam tot het hert, al de ghedachten swommen
Int midden van het vier, men wist niet te becommen
Tot hulp van dese sieckt’, tot troost van dese pijn,
Haer onghenadich hert, moest eerst versadicht zijn.
Haer aensicht is gheweest, de pijnbanck van u herte:
Haer ooghen zijn gheweest de beulen van u smerte,
Die hielden u vast aen, en met een herden bandt,
Zy boeyden dijnen sin, zy boeyden dijn verstandt.
| |
| |
Maer nu ist eens ghedaen, het yser is ghebroken,
De banden zijn ontgaen, de boyen zijn ontloken,
Neemt desen tijdt tot hulp, en om ghesont te zijn,
Omhelst dat selve quaet, en blust daer met de pijn:
Het heeft een groote cracht om quetsen en ghenesen,
Het was al het verdriet, het sal de wellust wesen,
Het was de pijn, de smert, het sal nu zijn de lust,
Het was de ongheneucht, het sal nu zijn de rust.
Den schoonen nacht comt aen, siet de vergulden Goden,
De Sterren kijcken uyt, dat zijn de gulden boden,
Die Venus aen dy sendt, die segghen het is tijdt
Te voorderen de saeck, te voorderen den strijdt.
Ons werck comt aen, wy gaen, wy sullen voort gaen halen
De oorsaeck van u coorts, de oorsaeck van u qualen,
Al staet sy by haer volck omringht aen alle cant,
Wy sullen haer nochtans dy leveren in d’handt.
Nu ghy, O lieflijck volck, Ionckvrouwen wijckt ter zijden,
Ghy die de Bruydt bewaert, en wilt niet met ons stryden,
Gaet troost haer voor het lest, en gheeft den lesten soen,
Het ander dat ghy laet, dat sal den Bruyd’gom doen.
Gaet aen vrou Bruyt, gaet aen, den Bruydegom wacht binnen:
Gaet aen vrou Bruydt, gaet aen het soete spel der minnen,
| |
| |
Gaet aen onnosel schaep, gaet aen onnosel lam,
De lesten tijdt is hier, die noyt voor u en quam.
En zijt doch niet bevreest, ick ben u borgh ghebleven,
Dat ghy in desen strijdt behouden sult u leven,
En weest doch niet bevreest, het ghene datmen doet
En is niet om het lijf, den strijdt is sonder bloet.
En weest doch niet bevreest: ghy sult den maeghdom laten,
Die niemandt goet en doet, noch niemandt en can baten.
Het is een ydel naem, den maeghdom en is niet,
Die niemandt niet en tast, noch niemandt niet en siet,
Hy is gheen visch, noch vleesch, de wijste van ons allen,
En weet niet wat hy zy. Hy can oock licht ontvallen,
En sluypen door de handt. En weest dan niet vervaert:
Want die hem dus verliest, die heeft hem best bewaert.
Heer Bruydegom ghy moet gaen midden in u pijnen,
Heer Bruydegom ghy moet gaen nemen Medecijnen,
En sweeten uyt de coorts, en sweeten uyt de pijn,
Die anders niet en can te recht verdreven zijn.
S. D. N. H.
|
|
Auteursrechtvrij