t'Vermaeck der jeught

[p. 31]

Nieu Liedt.

Op de wijse: Schoonste Nimphe van het wout.

ICk voel nu mijn hert ontsteldt,
Doort gheweldt
Van Cupid’nis wrede stralen:
Want de wonde nu noch bloet,
Ende vloedt,
Om te meerderen mijn qualen.

Ach! Fortuna drayent radt,

Keert u wadt,
En vermindert mijn verseeren:
t’Heeft nu langh ghenoech ghedeurt,
k’Hebt beseurt,
Neemt van my, dit Lamenteeren.

Nummer vind ick t’hert gherust,

Door de Lust,
Die ick heb tot dees quellagie:
Want Pyramus sulcken brandt,
Noyt en vandt,
Als hy sach zijn Liefs visagie.

Van u comt my dese pijn,

Schoon Aenschijn,
Om u ist, dat ick moet lyden!
Als ghy wilt, ghy cont alleyn,
Bloeme reyn,
Noch eens mijnen Gheest verblyden.

Cost ick als Leander stout,

t’Water kout,
met mijn armen cloeck door-snijden:
k’Sout bestaen wt Liefde goet,
Wel ghemoet,
Om mijn hert u te belijden.

Noyt bevonden, voor zijn vrou,

Soo ghetrou,
Was Perseus vroom van daden:
Als ick my betoonen zal,
Over al,
Soo ick u eens sach beladen.

t’Hert tot u hem heel begheeft,

Ende leeft,
Alleyn Lief op u ghenade:
V Rigeur nu varen laet,
En dy staedt,
My, eer het toch wordt te spade.

Prince

Ick segh nu Adieu Princes,

Herts Fortres,
En laet u mijn wil te pande:
V, om Wien ick door pijn groot,
Voel de doot,
Neemt mijn hert tot Offerhande.