t'Vermaeck der jeught

[p. 20]

Sonnet

t’VVas t’eynde van mijn vreugt, t’beginsel van mijn plagen,

Dat mijn ooghe aensach, het overschoon aenschijn,

Van d’alweerdige maegt, wiens blinckend’ claerheyt fijn

Vervvint het levend’ licht, van Phoebi gulden vvagen.

Och! dat toch mijn persoon, en dienst haer mocht behaghen,

Of dat ick mocht een van haer minste dienaers sijn,

Soo soud’ ghenesen vvel, mijn smert en bitter pijn,

Die ’t hert in-vvendich moet, om harent vville draghen.

Tot loon voor dese jonst, sou’k met gheboghen knien,

Op danckbaerheyts altaer, mijn offer staegh haer bien,

Daer ick sou tot haer eer, doen branden duysen toortsen.

Maer soo d’hooghdraghentheyt, vant edel braef ghelaet,

Dees aengheboden dienst, en mijn persoon versmaet,

Soo vvert mijn ziel verteert, door wel-lusts hete coortsen.

Verkiest het Beste.