Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Suizen]

SUIZEN, onz. en bedr. w., gelijkvl. Ik suisde, heb gesuisd. Zachtjes ruischen: het water begint over het vuur te suizen. Het suist mij steeds in de ooren. Er suist geen windje. Het suijsen van eene sachte stilte. Bijbelv. Oulings werd het ook bedrijvend gebezigd:

[p. 775]

En om onze afgematte leen op 't liefelijkste in slaap te suisen. H. Dull. Van hier gesuis, suizelen, suizelig, suizeling, suizig, suizing, en in Vriesland, waar men, in plaats van suizen, soezen zegt, soes, voorheen ook suis, bedwelming. Fr. van Dorp heeft voor suizig, suysigh: wist met die narrekap dat suysigh hooft te dotten. Zamenstell.: suizebollen. Voortsuizen, enz. Dit woord is zijne beteekenis aan zijnen klank verschuldigd.