Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Suf]

SUF, bijv. n. en bijw., suffer, sufst. Bedwelmd, of zwak, van hersenen: ik word suf van al dat gejoel en gewemel. Wat zit zij daar suf en knijzerig! De hoo-

[p. 772]

ge ouderdom maakt hem suf en kindsch. Het sijn geen suffe droomen. F. v. Dorp. Van hier het volgende.