Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Stuik]

STUIK, z.n., m., des stuiks, of van den stuik; meerv. stuiken. Bij Kil. de daad van stuiken. Eene schudding. En eene teenen mande, waardoor men het vocht uit de getredene wijndruiven laat zijgen, anders struikmande.