Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Stroop]

STROOP, z.n., vr., der, of van de stroop; meerv. stropen. Verkleinw. stroopje. Het dikke zoete vocht, dat uit de suikerbrooden zijpt, als zij in de vormen te droogen hangen: het wordt met stroop toebereid. Een

[p. 758]

afkooksel van menigerlei planten, dat met suiker vermengd is, en daardoor dik en zoet gemaakt wordt: stroop van violen. Men vindt in de Apotheken allerlei stropen. Zamenstell.: strooplepel, strooplikker, stroopneus, strooppot, stoopvat, enz.

Stroop, anders siroop, vries. sjerp, hoogd. sijrup, eng. sirrup, fr. sirop, ital. sirupo, arab. serup, pers. scherbet, is van eenen Oosterschen oorsprong.