Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Strijd]

STRIJD, z.n., m., des strijds, of van den strijd; meerv. strijden. Verkleinw. strijdje. Een gevecht: hervatten strijt op strijt. Vond. Schroomende den strijdt te weigeren. Mijn arm zal hem met kracht versterken in den strijd. L.D.S.P. Hoe zijn de helden gevallen in het midden van den strijt. Bijbelv. Eene aaneenschakeling van gevechten, een krijg: dat het den volke niet en rouwe, als sij den strijt sien souden. Bijbelv. En soo veel strijts gestreden met den Turck. Vond. Overdragtelijk, twist, oneenigheid: daar rees een vinnige strijd. Worsteling tegen lijden, of den dood: zie eens, hoe hij heden dien grooten strijdt begint. D. Deck. Na het volstrijden van dezen strijdt. Vollenh. Worsteling tegen begeerlijkheden: des Christens leven is een onophoudelijke strijd. Hebbe den goeden strijt gestreden. Bijbelv. Ergens strijd van hebben, is, met begeerte daarnaar bezield worden: hebt gij daar geenen strijd van? Anders aanstrijd, aanvechting. Voorts worden eenige dingen gezegd, in strijd tegen elkanderen te wezen, wanneer zij elkanderen

[p. 746]

niet verdragen kunnen: vuur en water zijn steeds in strijd tegen elkanderen. Eindelijk, is om strijd, om best: om strijds drincken, Kil. - Zij eer en nu om strijt de wijsheit. Vond. Van hier strijdig, enz. Zamenstell.: strijdgenoot, enz. Aanstrijd, doodstrijd, redenstrijd, tweestrijd, woordenstrijd, zeestrijd, zelfstrijd, enz.

Strijd, Vond. strijt, Hooft. strijdt, Ottfrid. strit, hoogd. streit, angels. strith, zweed. strid, en rid, komt van strijden.