Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Storm]

STORM, z.n., m., des storms, of van den storm; meerv. stormen. Verkleinw. stormpje. Een klanknabootsend woord, dat eigenlijk het gedruis van eene hevige en geweldige beweging aanduidt. Bij Kil. is storm een alarmgeschrei, en in het hoogd. is storm läuten, alarm luiden, brand kleppen. In het gebruik, is storm een hevige en geweldig bulderende wind: er verhief zich een schrikkelijke storm. Dat schip heeft zijne ankers in eenen storm verloren. En watren, die bij storm zoo menig schip verslinden. Vond. Een hevige aanval van gewapend krijgsvolk: de stad heeft reeds eenen storm doorgestaan. Zij bragten eenen fellen storm aan. Hooft. Die, om de vesten, in dien slagh, en storm op storm, ter aerde vielen. Vond. Evenveel welke vijandige aanval: het graauw deed eenen storm op het huis, om te plunderen. Gedurende dien storm en strijt der worstelaeren. Vond. Storm loopen, is, op eenige vestingwerken indringen, of met geveld

[p. 727]

geweer aanrukken. Overdragtelijk, is storm ook wel eens een geweldig krakeel, of gekijf: wat ontstond er een storm tusschen man en vrouw! Ik heb wederom een klein stormpje moeten doorstaan. Van hier stormachtig, stormen, stormig, enz. Zamenstell.: beeldenstorm, zeestorm, enz.

Storm, in Bretagne, en in het zweed., eng., angels., neders. ook storm, hoogd. sturm, Strijk. stuerm, in ierl. sturrim, wallis. ijstorm, ijsl. stormur, pool. szturm, en, voor de bestorming van eene vesting genomen, in het oud fr. estour, oud eng. stour, in Bretagne stourm, ijsl. stijr, ontleent zijne verschillende beteekenissen van zijnen klank.