Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Storen]

STOREN, bedr. w., gelijkvl. Ik stoorde, heb gestoord. Den loop, of de voortduring, van eenig ding op eene ongeoorloofde, of onaangename, wijze stremmen: iemands rust storen. Niets kan zijn' vreugd, zijn waar genoegen, stooren. L.D.S.P. Iemand ergens in ver-

[p. 726]

hinderen: gij stoort mij in mijn werk. Men stoorde hem in zijne gepeinzen. Zich ergens aan storen, is, zich daardoor laten hinderen: gij moet u aan zijn zeggen niet storen. Wat steurt uw naaugezetheid zich om een appelbeet. Vond. Een nest storen, is, hetzelve uitroeijen, want storen was oulings vernielen: de afgode dede hi te storen. M. Stok. Eindelijk is storen bij Kil. slijk roeren, water troebel maken. Van hier stoorder, stoornis, storeloss, storing. Zamenstell.: verstoren, enz.

Storen, hoogd. stören, Notk. sturan, angels. stijran, eng. stirr, ijsl. sturla, zweed. forstora, is van Noordschen oorsprong, en heeft hier te lande ook wel eens den klank van steuren, zoo als boven, en in: en steurt een maand vooruit de Raden in hun rust. Vond.