Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Stootkant]

STOOTKANT, z.n., m., des stootkants, of van den stootkant; meerv. stootkanten. Verkleinw. stootkantje. Van stooten en kant. De omgeleide binnenrand onder aan eenen vrouwerok, dus genoemd, omdat de voe-

[p. 722]

ten onder het gaan daar tegen aan stooten: ik zal eenen nieuwen stootkant aan mijnen rok moeten hebben.