[Stoot]
STOOT, z.n., m., van den stoot; meerv. stooten. Verkleinw. stootje. De daad van stooten: hij kreeg houw op houw, en stoot op stoot. Het kan den geringsten stoot niet verdragen. Een stoot met den voet, met den elleboog. De herhaalde stooten van den stormram. Met den eersten stoot. D. Deck. Het bonzen van de golven: dat weinig dijken of sluizen den stoot konden uitstaan. Hooft. De waterkolk in 't ent berst ijslijck door den stoot. Vond. De aanval van eene ziekte: hij heeft eenen harden stoot doorgestaan. Eene botzing van ongenoegen en tweespalt: ende van allen stoet ende twiste - want dicwijle stoot gevalt. v. Hass. Nadeel, verlies: hij moet al vast zitten, zoo hij dien stoot kan uitstaan. Spreekw.: zonder slag of stoot, zonder eenige moeite. Het is nog maar om eenen korten stoot te doen, er is nog slechts eene korte inspanning van krachten noodig. Zamenstell.: stootvrij.
Stoot, hoogd. stosz, eng. toss, komt van stooten.
Auteursrechtvrij